Amanda Palmer @ De Meervaart, Amsterdam, 04-09-2019

In 2004 zag ik Amanda Palmer voor het eerst in de Oude Zaal van de Melkweg. Destijds als vrouwelijke helft van The Dresden Dolls, een duo dat ze vormde met drummer Brian Viglione. Ze brachten een combinatie van (mime-)theater, punk en cabaret waarbij de intensiteit, de kracht en uitstraling van beide diepe indruk maakte. In 2008 maakten ze op Lowlands echter het einde van de band bekend waarna Amanda Palmer onder haar eigen naam solo verder ging en nog enkele malen Nederland aandeed. Zoals in 2010 met het project Evelyn Evelyn dat ze maakte met Jason Webley. Amanda Fucking Palmer profileerde zich steeds meer als voorvechter van de rechten van vrouwen en leden uit de LGBT+ community. Ook schreef ze de bestseller ‘The Art of Asking: How I Learned How To Stop Worrying and Let People Help’, waarmee ze een miljoenenpubliek bereikte. Met haar sterke DIY-mentaliteit werkt ze onafhankelijk van een platenlabel met crowdfunding projecten waarmee ze een album en wereldtour financierde. Haar ruim 12.000 volgelingen, Patrons, doneren maandelijks geld in ruil voor exclusieve toegang tot haar nieuwe creatieve projecten. Op 8 maart jl. bracht Amanda haar derde soloalbum, ‘There Will Be No Intermission’, uit, eveneens gerealiseerd door crowdfunding. Onder de titel ‘No Intermission – An Evening Of Piano, Pain & Laughter’ doet ze dit najaar een uitgebreide Europese tour die startte in De Meervaart in Amsterdam.

Als je uitgesproken bent in je ideeën kun je veel shit over je heen verwachten. Zeker in deze tijd van social media. Het overkomt Amanda regelmatig  en ook bij de release van ‘There Will Be No Intermission’ waren er de nodige reacties op bijvoorbeeld de albumcover waarop ze naakt poseert met een zwaard in haar hand. Krachtig en kwetsbaar als nooit tevoren. Het dekt precies de lading van het album en ook de avond in De Meervaart. Maar het zal vooral een avond van compassie worden. Amanda begint  zittend op de rand van het podium, vertellend over haar jeugd en met name haar slechte keuze in vriendjes. Haar naïviteit die haar ook in problemen bracht. Over de jongen die haar naakt vastbond op de tafel als verjaardagscadeau voor zijn vriend. Dezelfde jongen die haar onlangs een brief stuurde en vroeg om vergeving voor zijn daden. Moet je voor zo iemand compassie hebben? Amanda wel. Waarom ze de dingen doet zoals ze doet bezingt ze vervolgens achter de piano in openingsnummer ‘Judy Blume’.  Ze kondigt het oude Dresden Dolls nummer ‘Coin Operated Boy’ aan, maar vertelt meteen dat het bij het intro zal blijven. Na de pauze knalt ze het nummer alsnog de zaal in. Amanda vertelt vervolgens over de (buur-)man die ze als negenjarig meisje leerde kennen en die zo belangrijk in haar leven zou worden. Anthony, de therapeut, hippie, maar ook wapenverzamelaar (‘This is America’). Een volwassene die ze nooit eerder had meegemaakt. Iemand die haar nooit advies gaf. Ook niet toen ze als negentienjarige achtereenvolgens haar ex, aan heroïne verslaafde vriendje, haar oma, haar opa en haar broer verloor. Hij leerde haar het concept van radicale compassie. Een compassie die ze later doorvoerde voor de pleger van de bomaanslag in haar stad Boston wat haar op een enorme haat van zowel links als rechts kwam te staan. ‘Bigger on the inside’ handelt hierover dat ze vervolgens zittend op het podium op haar ukelele speelt.

‘Ik wil het hebben over abortus’, en applaus volgt. Amanda vertelt haar persoonlijke verhaal over haar abortus op zeventienjarige leeftijd. Over de gang naar de kliniek met alle anti demonstranten waar ze tussendoor moest lopen en alle verwensingen die ze naar haar hoofd kreeg. Over haar vriendje die haar daarna een cactus gaf (‘we waren per slot van rekening goths’) en waar ze haar leven lang voor zou zorgen, maar na een paar maanden toch dood ging. En hoe moeilijk het is om een nummer over abortus te schrijven. Het intense, maar ook humorvolle ‘Oasis’ van haar vorige album is het resultaat daarvan. ‘Ze leren je op school hoe je zwanger kunt worden en hoe je een condoom moet gebruiken, maar niets over abortus en over hoe je daar mee om moet gaan. Over de eenzaamheid die je voelt terwijl zo veel vrouwen het hebben meegemaakt’. Het magistrale ‘Voicemail for Jill’ komt hard binnen.

Maar het is niet allemaal zwaar deze avond. Amanda is gelukkig wanneer ze zwanger is van haar zoon Anthony, vernoemd naar haar beste vriend. Helaas zal hij haar zoon nooit zien want enkele maanden voor zijn geboorte overlijdt hij. ‘Machette’ is het eerbetoon aan hem. Tranen vloeien. Veel luchtiger wordt het wanneer ze haar twijfels uitspreekt over het feit dat je je kind geboren laat worden in de tijd van ‘Frozen’. ‘Let it go’, het nummer uit de film zal later volgen, maar daarvoor verrast ze met een uitvoering van ‘Part of your world’ uit ‘De Kleine Zeemeermin’ inclusief discobal. Maar natuurlijk heeft een moeder ook haar zorgen of ze het allemaal wel goed doet. Ze spreekt ze uit in ‘A Mother’s Confession’ met de geruststelling dat ‘at least the baby didn’t die’. Een ander mooi moment is wanneer Amanda tijdens ‘Drowning in the sound’ met haar hoofd onder de klep van de vleugel duikt met enkel een spot op haar gezicht. Openingsnummer van het album ‘The Ride’ is de afsluiter van de avond. Een nummer dat met behulp van haar Patrons is geschreven en die ook uitvoerig bedankt worden. Zonder hen had ze dit niet allemaal kunnen doen. In de toegift speelt ze het laatste nummer van het album, iets dat ze nog niet eerder durfde. Het prachtige ‘Death Thing’.

‘An Evening Of Piano, Pain & Laughter’  is een indrukwekkend mooie avond. Zwaar, maar niet te zwaar. Confronterend en inspirerend met een positieve boodschap. En dan bedoel ik niet alleen het feit dat ze me na afloop vertelt dat volgend jaar (of in 2021) The Dresden Dolls weer gaan toeren.