Met een meerderheid aan vrouwelijke artiesten op de voorjaarseditie van London Calling kon het festival op voorhand al niet meer stuk. Toch wist deze geweldige line-up niet uit te verkopen, maar dat was met de hitte van het afgelopen weekend voor de bezoekers niet zo heel erg.
Pip Blom opent de tweede dag en vervangt daarmee de meiden van Goat Girl die helaas moesten afzeggen. Geen gemakkelijke opdracht, zeker niet wanneer je stem het aan het begeven is en je nóg een optreden voor de boeg hebt. Maar zoals we van Pip gewend zijn zet ze een prima set neer en verzacht ze daarmee het leed. Tijd om het verdiende applaus in ontvangst te nemen heeft ze niet… door naar het volgende festival.
De van oorsprong Australische, maar in Californië woonachtige Hazel English speelt vervolgens mooie dromerige, een beetje wazige liedjes met galm. Prima passend bij het tempo waarop je het best kunt bewegen bij deze temperaturen. Ook het uit Montreal afkomstige duo She-Devils met zangeres Audrey Ann Boucher houden het tempo rustig. Een band die bewust nog geen album uit heeft gebracht en zichzelf eerst op het podium wil bewijzen. En dat doen ze overtuigend waarmee ze meteen het Europese deel van hun 8 maanden durende tour afsluiten.
Maar dan is het toch echt over met de rust. Priests knalt er met hun postpunk en noise vol in. Opgezweept door de strakke drums en bas stuitert Katie over het podium en zweept het publiek op tot een moshende massa. De bovenzaal druipt eindelijk van het zweet. En dan moet het feest met White nog komen…
Terugkijkend was het weer een heerlijk weekend London Calling waarbij misschien wel de mooiste winst is dat het festival heeft bewezen dat je wel degelijk een kwalitatief sterk programma kunt neerzetten met een evenredige verdeling tussen mannelijke en vrouwelijke muzikanten. Een mooie ontwikkeling die hoop ik een vervolg zal krijgen!
