Intolerantie, seksuele intimidatie en agressie. Het zijn zaken waar The SoapGirls regelmatig mee te maken hebben, juist door eenvoudigweg zichzelf te willen zijn. Het is vooral de kleding, of juist het gebrek hieraan, dat dit gedrag lijkt op te roepen. Ter promotie van hun laatste album Society’s Reject toeren de revolt rockers zich suf door de UK en Europa en deden hierbij ook Nederland aan. Voorafgaand aan het optreden in Haarlem deden Mille en Mie, op elkaar gepropt in een volle tourbus, hun verhaal.
Ca(Mille) en Noe(MIE) Debray werden geboren in Frankrijk, maar groeiden op in Cape Town, Zuid Afrika waar ze als straatartiesten begonnen. ‘Toen we 9 en 10 jaar oud waren verkochten we zeep op straat voor goede doelen als ziekenhuizen, kindertehuizen en daklozenopvang. Zo kregen we dus ook onze naam, The SoapGirls. We voerden daarbij shows op en zongen liedjes, vooral voor toeristen. Zij begrepen wat we aan het doen waren en vonden het mooi dat we voor een goed doel bezig waren. In de ogen van de blanke Zuid-Afrikanen maakten we ons te schande. Dit deed je domweg niet als blanke. Al in die tijd hebben kregen we een dikke huid voor alle kritiek die over ons heen kwam. We hadden nooit het gevoel dat we in deze maatschappij pasten.’
Geniet van het feit dat je anders bent
Dat gevoel is altijd gebleven. Het resulteerde onder andere in het laatste album Society’s Rejects. ‘Het is niet zo zeer dat we niet van de maatschappij houden, maar we passen er niet in. Er zijn veel mensen die dat gevoel hebben en daarom denken dat er iets mis is met ze. Ze houden niet van het leven omdat ze niet zijn zoals alle anderen, maar durven ook niet buiten de gebaande paden te treden. Die mensen leven in angst terwijl je juist zou moeten genieten van het feit dan je anders bent.’ Met hun kledingkeuze trekken The SoapGirls tijdens hun optredens, maar ook op straat veel aandacht. ‘Als we in onze outfit over straat lopen kijken mensen naar je alsof je geen menselijk wezen bent. Je hebt in deze maatschappij altijd een reden nodig om je anders te kleden, een verjaardag, Halloween, en dat is stom. Totdat de maatschappij bepaalt dat die kleding mode is. Dan is het goed, maar dan hangt er ook meteen een prijskaartje aan. Je zag het ook ten tijde van de punkbeweging. In eerste instantie werd er laatdunkend gedaan over de zelfgemaakte kleding, maar toen de industrie zich ermee ging bemoeien werd het ineens mode en commercieel interessant. Als mensen beter in hun vel zouden zitten en zich niet door de mode-industrie zouden laten leiden zou die industrie niet zo veel geld verdienen. Ze zorgen er voor dat mensen zich onzeker voelen door te bepalen wat ze wel of niet zouden moeten dragen.’
De in Frankrijk geboren zussen groeiden daar op met de muziek van Edith Piaf en Serge Gainsbourg. Later, in Zuid Afrika, luisterden ze naar Tracy Chapman, Fleetwood Mac en het hardere werk als Nirvana, The Melvins, Hole en Napalm Death. ‘Als Mille Napalm Death op heeft staan, loop ik de kamer uit,’ lacht Mie. Mille is duidelijk meer van de grunge en heavy metal terwijl Mie meer aangetrokken wordt door melodieuze muziek. De combinatie van rock, grunge en pop is terug te horen in hun muziek die ze zelf omschrijven als revolt rock. ‘We zijn zussen met verschillende karakters en gebruiken deze verschillen. We vullen elkaar aan, zijn duivel (Mille) en engel (Mie) ineen. Ook als het niet zo lekker gaat tussen ons blijven we muziek spelen. De muziek brengt ons ook weer samen. Er is geen competitie tussen ons, geen jaloezie. We zullen elkaar nooit afvallen en steunen elkaar in alles wat we doen. We zijn trots op elkaar!’
Mijn borsten zijn geweldig, maar niemand rijdt zes uur om ze te komen checken
Mille en Mie zijn niet bang om een bepaald publiek aan te trekken voor hun shows naar aanleiding van hun art performance. Mille: ‘En ook 
al zou dat het geval zijn. Jonge mannen, oude mannen, lesbiennes, ze komen binnen en zien huid en dat is het dan. Mijn borsten zijn geweldig, maar niemand rijdt zes uur om ze te komen checken. Dan kunnen ze ook wel ergens anders heen. De muziek moet goed zijn. Ze moeten daar een connectie mee hebben, anders kijk je alleen naar een plaatje. Als ze de muziek goed vinden maakt het niet uit wat in eerste instantie de reden was dat ze kwamen kijken. Het publiek stopt met oordelen in tegenstelling tot de mensen op straat. Je moet bij de show zijn om het te begrijpen.’ Mille is gedreven en vanaf dit moment ook het meest aan het woord terwijl Mie met haar grote glimlach en relativerende humor voor lucht zorgt. Mille: ‘Ik ben een nudist,’ maar wordt meteen onderbroken. ‘Een nudist? Afschuwelijk.’ Ze gaat onverstoord verder: ‘Het lichaam is een lichaam. Waarom zou je dat willen bedekken? Het is raar.’ ‘Behalve als het koud is,’ grapt Mie meteen. Mille vervolgt: ‘Ik hou niet van het feit dat het menselijk lichaam bijna alleen maar gereserveerd is voor seks en pornografie. Ik hou er van als mensen verder kunnen kijken dan hun vooroordelen als ik een topje draag en mijn borst er half uithangt. Die achteraf vertellen dat ze dat al snel niet meer in de gaten hadden omdat ze in de muziek opgingen. Of vrouwen die vertellen dat ze zichzelf nooit comfortabel genoeg voelen om zich vrij te uiten, maar zich gesterkt voelen door het feit dat ze zien dat wij daar geen moeite mee hebben.’ Mie knikt instemmend. ‘Je kleren zorgen er ook niet voor dat je beter gaat spelen. Als we ons zouden kleden in jeans en T-shirts zouden we ons nooit hoeven te bewijzen. Nu we ons kleden zoals wij ons willen kleden moeten we dat wel. Mensen hebben bij voorbaat geen hoge verwachtingen van je en zijn verrast als je daadwerkelijk een instrument kunt bespelen. Soms denken ze dat wij maar wat op het podium staan te dansen en vragen ons waar de band is. Mensen houden er ook een dubbele moraal op na. We speelden eens op een kasteel in Engeland waar ons van te voren werd verteld dat we op het podium niet mochten vloeken en onze borsten niet mochten laten zien. Waarop onze manager het podium op liep en het publiek vertelde welke woorden wij straks tijdens het optreden niet mochten zeggen. Mensen in shock terwijl voor ons jongens uit Amerika speelden zonder shirt aan en met grotere borsten dan wij. En dat was geen enkel probleem.’
Het incident heeft me veranderd als mens
Naast de vooroordelen hebben The SoapGirls te maken met intolerantie, seksuele intimidatie en agressie. Het voorval dat de meeste indruk heeft gemaakt was tijdens hun eerste tour in Engeland. ‘We waren tieners en getekend door een label. Die wilden dat we commerciële muziek maakten voor radio. We waren succesvol, maar het was niet waar ons hart lag. Een kroegbaas in Hastings boekte ons om ons een lesje te leren door ons punk te noemen, iets dat we ons zelf niet eens noemen. We reden uren om er te komen en tijdens het derde nummer kregen we een branderige rode vloeistof over ons heen gegooid. Mijn vingers gleden van mijn basgitaar en ik zag dat de ogen van Mie helemaal rood waren. Het was doodeng. De mensen die het gedaan hadden stonden aan de andere kant van de bar ons te treiteren en verwachtten dat we in huilen uit zouden barsten en zouden stoppen. Toen we dat niet deden sloeg een vrouw een microfoon tegen mijn mond. Ze moest van me afgetrokken worden. Apparatuur en instrumenten waren deels vernield. We hebben nooit een excuus gehad, de man staat nog altijd achter zijn actie. Voor hem waren we sell out sluts who are exploiting themselves and damaging the feminist movement. Alsof een man weet hoe het is om ongesteld te zijn.’
Het voorval heeft een diepe indruk achter gelaten en optreden zal daarna nooit meer hetzelfde zijn. ‘Ik hou er van als mensen op het podium komen, maar elke keer ben ik ook bang. Maar als ze me nu wat aandoen sla ik ze met mijn basgitaar.’ Mie vervolgt: ‘We hebben veel meegemaakt en je verwacht het ergste. Je hebt de clown en de bijdehand die je gitaar afpakt. En dan heb je nog degene die je optreden onzinnig loopt te verstoren. Ik hou daar van. Ik lust ze rauw!’ De glimlach krijgt iets onheilspellendst. Na aanleiding van het incident schreven ze het felle Bad Bitch. ‘Het maakte ons sterker, meer volhardend in waar we voor stonden. We zullen niet echt veranderen, maar je kijkt toch meer om je heen. Voor het incident was ik meer ontspannen. Het heeft me veranderd als mens.’ Ondanks de negatieve ervaringen zie ik weinig boosheid bij ze. ‘Wacht maar totdat je ons op het podium ziet. Je hebt onze tiara’s nog niet aangeraakt.’
The SoapGirls toeren nu al zo’n 7 maanden onafgebroken door de UK en nu Europa. ‘Volgend jaar willen we 8 tot 9 maanden!’ Gevolgd door trouwe fans die zich The Soapsuds noemen spelen ze op festivals, in kleine kroegen en soms in grotere zalen. Het lijkt geen vetpot. ‘Het is zwaar. Onze belangrijkste inkomsten moeten we halen uit de merchandise (en daar hebben ze veel van mee). ‘En prostitutie,’ lacht Mie. ‘Het is voor ons steeds een soort blind date zowel wat betreft het publiek als de zaal. In Duitsland bijvoorbeeld kan het publiek heel gereserveerd kijken en bij het een na laatste nummer gaan ze ineens helemaal los. Verder geven we de mensen niet veel kans om verlegen te zijn. We trekken ze het podium op, halen ze uit hun comfort zone. Veel mensen voelen zich achteraf bevrijd.’
The SoapGirls sluiten hun Europese tournee op 11 oktober af in de theaterzaal van de Melkweg.
Tekst en foto’s: Willem Schalekamp