Vier jaar lang toerde Black Honey zich een slag in de rondte en bracht de ene na de ander catchy single uit. Afgelopen september was daar dan eindelijk dat langverwachte debuutalbum. De eigenzinnige band rond Izzy B Phillips blijkt daarop echter een geheel andere muzikale weg te zijn ingeslagen. In Bitterzoet geeft Izzy uitleg.
Het is belangrijk om de tijd te nemen voor je werk
‘Vind je het goed dat ondertussen mijn haar gedaan wordt?’ Terwijl de jongens met de soundcheck bezig zijn zit Izzy ontspannen aan de kaptafel en begint te vertellen. ‘We hebben niet opzettelijk lang gewacht met het uitbrengen van het album. We wilden het alleen niet plannen. Wilden het op onze manier doen, in onze tijd, op onze voorwaarden. Het was voor ons belangrijk dat het niet iets vluchtigs werd, om maar snel iets op de markt te brengen. Het is belangrijk om de tijd te nemen voor je werk.’
Wanneer je naar het debuutalbum van Black Honey luistert hoor je invloeden van o.a. Garbage en No Doubt. Meer gepolijst, meer pop. Eigenlijk herinnert er zich nog maar weinig aan de band die we jaren live zagen spelen. Alsof je naar een compleet andere band aan het luisteren bent. ‘Prima, dat is precies wat we wilden bereiken,’ reageert Izzy enthousiast. ‘Het album moest niet klinken als een rock ’n roll band, maar als pop. Het is een artistieke keuze die we samen hebben gemaakt. Het was een uitdaging om iets te doen dat niet van een indierockband verwacht wordt. Het voelde heel sterk en opwindend. Veel artiesten durven dit niet, blijven zichzelf herhalen.’ Het enige nummer op het album dat het oude gitaargeluid nog heeft en herinnert aan de ‘oude’ Black Honey is Hello Today. ‘Ja, het is het enige oude nummer dat we wilden gebruiken op dit album. Het is een belangrijk nummer voor me, om het feministische karakter en de kracht die het heeft. Wanneer je tekstueel gezien naar het album luistert is er eigenlijk niets veranderd. De dagboek vertellingen zijn er nog steeds. Alles is er nog gewoon, alleen de muzikale omlijsting is veranderd.’
De vorige avond was ik aanwezig bij de aftrap van de Europese tour van Black Honey in Le Botanique in Brussel waar het publiek wat afwachtend was en rustig luisterde. Een andere energie dan ik gewend was. ‘Ja, heel anders dan in de UK,’ beaamt Izzy en laat wat filmpjes zien van het publiek dat uit haar dak gaat tijdens de nieuwe afsluiter Midnight. ‘We weten nog niet hoe Europa gaat reageren. Gisteren was de eerste avond van de tour en we hebben nog nooit eerder in Brussel gespeeld dus deze afwachtende reactie was wel te verwachten. Maar je kunt het succes van de avond niet alleen afleiden aan het feit of het publiek uit zijn dak gaat of niet. Wanneer ik zelf naar een concert ga sta ik ook ontspannen achter in de zaal, maar kan ik wel heel erg genieten van een band. Zelf voelde ik me gisteren ook anders, meer romantisch en introspectief. Voerde meer een gesprek met mijzelf in mijn hoofd dan dat ik heel extravert reageerde. Het zou ook heel onnatuurlijk hebben gevoeld als ik dat op dat moment wel had gedaan. Het is zo belangrijk om echt te zijn op het podium. Ik verwacht dat ik vanavond anders ben en het publiek ook. Met Amsterdam hebben we al een relatie opgebouwd. We speelden al drie keer in de kleine zaal en een keer in de grote zaal van Paradiso tijdens London Calling.’
Ondertussen worden er vlechtjes in het haar van Izzy gemaakt. ‘Mijn haar was blauw. Dat is de moeilijkste kleur om weer vanaf te komen. Nu moet ik het elke dag met roze wassen en is het een beetje paars/roze. Daarom draag ik nu ook een pruik tijdens de optredens waardoor ik tegelijkertijd een andere persoonlijkheid ben op het podium die goed past bij de veranderde muziek.’
Ik zou gek worden als ik niet zou kunnen optreden
Naast de Amsterdamse optredens in Paradiso speelde Black Honey ook als support van Royal Blood in de AFAS Live. ‘Zij zijn zo goed! Ze hebben ons vanaf het begin gesteund. Ik schrijf veel met ze zoals bijvoorbeeld Into The Nightmare, track 9 van het album. Ik stel teksten en melodieën voor en Mike (Kerr) helpt me met de structuur en het ritme. Hij is zo snel, denkt meer in ruimte. Ik kan daar veel van leren. Ik ben weer goed in het zien van het grote geheel. Als ik een nummer schrijf zie ik de video en het artwork al voor me. Ik hou van de cineastische fotografie. Hou van clichés, maar dan op mijn eigen manier gebracht.’ In de videoclips zet Izzy haar karakters mooi neer. Toch heeft ze niet direct de ambitie om als filmster aan de slag te gaan. ‘Ik zou misschien wel regisseur willen zijn. Mijn artistieke visie overbrengen. Maar als er iets langs komt in bijvoorbeeld een kleine Netflix serie en het voelt goed met het personage dat ik zou mogen spelen, dan denk ik dat ik het zou kunnen doen. Maar ik zou nooit stoppen met toeren om een grote film te gaan maken. Ik zou gek worden als ik niet zou kunnen optreden.’
Izzy heeft een goed geheugen voor details. Ze weet je naam, kan je plaatsen in het grote geheel. Maar ook vertelt ze feilloos welke foto ik van haar maakte in de kelder van Paradiso en wat ze aan had op dat moment. Hoe ze zich destijds presenteerde verschilt met nu. ‘Ik hou nog steeds van wie ik was, maar mijn karakter ontwikkelt zich naar een groter iets. 
Mijn hele creatie groeit, als een bloem die opengaat. Maar mijn persoonlijkheid behoud ik, probeer niet iemand anders te zijn. Ik woon nog bij mijn moeder in huis. Betaal geen huur. Werk hard, wij allemaal. Naast het muzikantenbestaan hebben we allemaal een gewone baan. Voor mij is het gemakkelijk als freelancer. Ik help bijvoorbeeld record labels en bands met mijn creatieve ideeën. Zoals Royal Blood met het ontwerpen van sommige merch en ik ontwierp de hoezen van de boxen van Flying Vinyl. Voor de jongens is het veel moeilijker, die hebben gewone banen. Tommy werkt op een muziekschool. Tom werkt bij Screwfix en ontwerpt voor hun de catalogus. Maar om terug te gaan naar waar we waren… het is moeilijk om jezelf te blijven. Ik was vroeger lastig, paste niet echt in de gewone wereld. Ik kon nooit ergens op tijd zijn, ook op school niet. Ik zou nog te laat komen op mijn eigen begrafenis,’ en lacht. ‘Als je jong bent denk je al snel dat jij degene bent die raar is. Ik kleedde me anders dan de ‘gewone’ mensen deden. Werkte vroeger in een bar en haatte het. Wanneer ik weer eens een bijzondere cocktail maakte kreeg ik te horen dat ik te veel verspilde aan drank terwijl de klanten het geweldig vonden. Ik kwam altijd in de problemen omdat ik mijn eigen creativiteit ergens in stopte. Het voelde alsof je gestraft werd omdat je creatief was. In de vintage shop waar ik later werkte mocht ik de etalages inrichten. Dat was geweldig. Daar begrepen ze me en waardeerden ze mijn creativiteit. Iedereen die daar werkte was creatief. Die gemeenschap was belangrijk voor me. Maar op een gegeven moment was het niet meer te combineren met het toeren met de band. We speelden ’s avonds en reden ‘s nachts na een show weer terug en ik werd dan om tien uur afgezet om vervolgens de hele dag te gaan werken. Daarna naar huis om even te slapen en dan weer opgepikt te worden voor de volgende show. Het was slopend.’
Een brein dat overloopt van creativiteit
‘Nu leef ik in een wereld met mensen waar ik me verbonden mee voel. Die ik begrijp. Je moet op zoek naar waar je past, waar je je thuis voelt. Mijn droom is om een wereld te creëren waarin ik al mijn creativiteit kwijt kan. Het ontwerpen van merch (die van Black Honey heeft inmiddels enorme proporties aangenomen), maken van conceptwerk. Ik ben nummers aan het schrijven zoals James Bond themes, maar ook orkestrale strijkers arrangementen voor wie weet een volgend album. Al mijn rare ideeën kan ik bij deze mensen kwijt. Dat is zo’n voorrecht. Dat je alles mag doen wat je idee ook is.’
Tekst en foto’s: Willem Schalekamp