Vier jaar was het stil rond Blood Red Shoes. Na het in 2014 uitgebrachte vierde album en de bijbehorende tour leek het vuur bij Laura-Mary Carter en Steven Ansell gedoofd. Wel zagen we Laura-Mary in juni 2017 nog met haar vriendinnen-project Shit Girlfriend en vertelde ze dat ze die maand weer een paar shows met Blood Red Shoes zou doen. De band leefde dus nog en onlangs verscheen dan eindelijk dat vijfde album Get Tragic. Een titel die staat voor de lange weg en de vele tegenslagen die overwonnen moesten worden. De muzikale verandering die de band hierop doorvoerde bleek in Bitterzoet live prima samen te gaan met het oude materiaal. De volgende dag spreek ik het tweetal.
Bij binnenkomst begint drummer Steven Ansell meteen over het incident van de vorige avond in Bitterzoet waarbij hij vanuit het niets ineens het publiek in sprong. ‘Er waren twee meisjes aan het vechten. Ze sloegen elkaar in het gezicht. Eén meisje viel met haar hand in gebroken glas. Ze is naar het ziekenhuis gebracht en daar gehecht, maar ik hoorde dat het goed met haar gaat,’ zegt hij zichtbaar opgelucht. Ondertussen schuift gitariste Laura-Mary Carter ook aan. Ze ziet er beter uit dan gisteren. ‘Ik voel me ook beter. Ik was zo ziek de afgelopen vijf dagen. Werkte alleen maar toe naar de show ’s avonds en daarna stortte ik weer in. Ik kon ook niet helder denken.’ ‘Het was alsof je tegen een pot jam aan het praten was,’ vult Steven lachend aan. ‘Maar gisteren was ook zware dag. Acht uur rijden vanuit Berlijn na vier uur slaap.’
Alles overboord
Na bijna tien jaar onafgebroken met elkaar te hebben opgetrokken en lief en leed te hebben gedeeld met Blood Red Shoes was het genoeg voor beiden en besloten ze elkaar een tijd niet te zien en te spreken. ‘We waren niet echt uit elkaar, maar ik wilde gewoon een paar maanden weg in mijn eentje,’ begint Laura-Mary. ‘Ik ben gewoon op het vliegtuig naar L.A. gestapt. Ik had geen slaapplek, niets. Wilde gewoon zien wat er zou gebeuren en dat bleek heel goed voor me. In die tijd kwam Natalie (Chahal) ook naar Los Angeles en kregen we het idee om iets met Shit Girlfriend te doen, maar deden uiteindelijk jaren niets. We praatten er voornamelijk over, maar maakten geen muziek. Ik maakte in die tijd wel muziek en schreef nummers met anderen. Het was een veel positievere omgeving om te werken. Mensen staan veel meer open voor samenwerking. Het beviel me zo goed dat ik besloot te blijven en op een bepaald moment vroeg ik Steve om ook te komen. Iedereen zegt steeds maar dat de band uit elkaar was, maar dat is niet zo. We waren gewoon opgebrand en hadden allebei tijd nodig voor onszelf, los van elkaar. Even niet met elkaar praten, even geen contact. Als we door zouden gaan zoals we deden zou ik dat niet vol houden. We moesten allebei veranderen in een aantal zaken. Ons geluid veranderen, de mensen met wie we samenwerken. Eigenlijk alles overboord gooien en opnieuw beginnen. Ik gaf Steve een ultimatum.’ ‘Dat werkte goed. Ik ben geslaagd voor de test,’ lacht Steven.
‘We wisten niet precies wat we wilden. Wel wat we niet wilden,’ gaat Steven serieus verder. ‘Dus we begonnen wat mensen te ontslaan. Maakten beslissingen die minder erg waren dan de vorige en zo langzamerhand werd alles duidelijk. Zo af en toe schreven we wat, zeker niet continue. We begonnen daarmee in L.A. waar Laura in een garage woonde, een plek die voor veel doeleinden bruikbaar was. Ook als studio. Laura vroeg niet of ik kwam om te schrijven, maar gewoon omdat het goed voelde daar en we in de garage konden jammen. Het was geen doel op zich om daar een album te gaan maken.’ ‘De UK is niet altijd de meest creatieve plek. Het denken is vaak wat bekrompen, vaak erg competitief. In L.A. is dat ook wel, maar op een andere manier,’ volgens Laura-Mary. ‘Het is een “ja” cultuur,’ gaat Steven verder. ‘Als je iets voorstelt om te doen willen ze het proberen. Een veel positievere instelling. Het is het Wilde Westen. Deze mensen hebben de mentaliteit om hun dromen te volgen. Het is de plek van mogelijkheden, meer avontuurlijk. Het voelt vrij. In de UK zijn ze sneller jaloers of willen het voor zichzelf houden. Natuurlijk is het in Amerika deels echt en deels niet, maar dat maakt niet uit want het motiveert je om dingen te doen. We zijn er lang gebleven en hebben daar vorig jaar ook uitgebreid getoerd. 20.000 miles door Amerika in negen maanden.’
We hadden eindelijk tijd om te reflecteren
Opvallend aan het nieuwe geluid van Blood Red Shoes is het veelvuldig gebruik van elektronica en enkele andere instrumenten naast de vertrouwde gitaar en drums. Meer complex dan voorheen met Amerikaanse invloeden. ‘We zijn nooit typisch Brits geweest, behalve ons accent,’ volgens Steven. We moesten onszelf uitdagen dit keer. Nieuwe ideeën en geluiden uitwerken. Dingen doen die we normaal nooit deden. Niet in hetzelfde geluid blijven hangen zoals ze zo veel om ons heen zien bij bands. We hadden niet overal controle over want sommige dingen overkwamen ons gewoon zoals het moment dat Laura-Mary haar arm brak waardoor ze geen gitaar meer kon spelen. Maar ze kon wel keyboard spelen en begon meer te zingen.’ Laura-Mary werd in het verleden vanwege haar podiumuitstraling nog wel eens weggezet als IJskoningin, maar in werkelijkheid is ze gewoon verlegen. Dat lijkt geen eigenschap om eens extra in de schijnwerpers te gaan staan door meer te gaan zingen. Het is Steven die hier meteen op in gaat naar Laura-Mary zelf toe. ‘Je bent meer introvert dan ik en je vond het moeilijker om in de belangstelling te staan, maar dat is heel erg veranderd nu. Soms ben je nog wel wat terughoudend en verlegen in het openbaar, maar ik zie steeds meer de ‘echte jij’ op het podium. Het is nu meer de Laura die ik ken, maar de wereld niet echt kende.’ ‘Gisteren lukte dat niet omdat ik ziek was, maar ik vind het zeker leuk om meer extravert te zijn op het podium,’ vult Laura-Mary aan. ‘Steve is normaal gesproken meer aanwezig en ik wat stiller. Mensen verwachten dat, maar soms wordt het na een tijdje wel frustrerend als mensen steeds naar hem gaan om te horen wat hij heeft te zeggen. Het is ook een beetje zo gegroeid want toen ik begon was ik heel jong en wist nog amper wat. En ik was verlegen. Nu wat minder. Dus ik werd vanzelf in dat hokje geduwd en het is heel moeilijk om daar weer uit te komen.’ Het is een vicieuze cirkel waarin je terecht komt, volgens Steven. ‘Als interviewers altijd naar mij kijken als ze een vraag stellen is het logisch dat Laura zich terugtrekt en het opgeeft om deel te nemen aan het gesprek.’ ‘Dat gevoel had ik op het podium ook soms,’ zegt Laura-Mary. ‘Dat het niet uitmaakte wat ik deed. Het is een psychologisch iets dat gegroeid is door de jaren heen. De enige die dat kan veranderen ben ik zelf. Als mensen nu zeggen dat ze Steve zullen bellen, zeg ik dat ze mij moeten bellen. Dat soort dingen,’ glimlacht ze. ‘Gisteren had ik een terugslag omdat ik me niet sterk genoeg voelde en daar baalde ik van. Ik wil zo graag terugkomen en elke avond volledig betrokken zijn. Tijdens onze time-out werden we ons meer bewust van dit soort dingen. We hadden eindelijk tijd om te reflecteren op de band, iets waar we het voorheen veel te druk voor hadden.’
De complexiteit van de nummers en het gebruik van meer instrumenten maakt het voor de optredens van Blood Red Shoes noodzakelijk om met een volledige band op tour te gaan. Een van de bandleden is bassiste Hannah Thurlow die met haar zus Colette al eerder in Bitterzoet stond met 2:54. Steven reageert meteen enthousiast wanneer haar naam valt. ‘Ja, ze zei al dat ze daar eerder had gespeeld. Ze is geweldig, misschien wel de meest coole persoon die ik ken.’ ‘Ik kwam lang geleden met ze in contact via een vriend van ons die vroeg of ze met ons mee konden met een show,’ gaat Laura-Mary verder. ‘Het was een van onze grootste shows in Londen toen we 2:54 als support mee namen. Het was hun tweede optreden ooit en dus meteen voor zo’n 1300 mensen. En dat eerste optreden van ze was tijdens een feestje dus eigenlijk niet eens een echt optreden. Ze waren heel stil backstage en scheten bagger. Ze hadden geen idee wat ze te wachten stond. Colette werd een goede vriendin van me en toen we er iemand bij moesten hebben moest ik meteen aan Hannah denken, maar ik dacht dat ze te druk was met andere dingen. Maar Hannah twijfelde geen moment, wilde meteen meedoen en Steve vond het geweldig. Voordeel is ook dat ze bas en gitaar speelt en dat is wat we nodig hadden. Het is leuk om voor het eerst met een andere vrouw op tour te zijn.’
Het nieuwe geluid van Blood Red Shoes vereiste een andere manier van componeren en opnemen. Steve zegt hierover: ‘Tot nu toe waren we gewend aan harde fuzzy gitaren en harde drums. Nu gingen we buiten onze comfortzone en moesten alles opnieuw uitvinden. Andere arrangementen, andere geluiden. Kijken wat goed voelde en bleef hangen. En we bespeelden alle instrumenten zelf dus dat kostte tijd. Een pianopartij die je eigenlijk nog niet kunt spelen, maar wel bijna. Dat je je moet inspannen om dat voor elkaar te krijgen. Het gevoel dat je weer moet leren. Die opwinding was ook het leuke aan het maken van dit album. En nu het toeren met een volledige band. Ik vind het heerlijk, alsof je helemaal opnieuw begint.’
Een van de meest opvallende nummers van het album is misschien wel Find My Own Remorse. ‘Dit was zo’n nummer waarbij we keken hoe ver we konden gaan, waar de grens lag. 
Het werd steeds minder een typisch Blood Red Shoes nummer, maar het klonk steeds cooler. Het was een van die zeldzame regenachtige en winderige dagen in L.A. toen we het opnamen. We hielden een microfoon buiten de studio om het geluid van de wind op te nemen. Dat is het geluid dat je hoort aan het begin van het nummer. Het is het meest elektronische nummer en staat het verst weg van wat we ooit gemaakt hebben.’ Laura-Mary: ‘Ik zie dat minder zo. Op elk album hebben we wel een nummer dat anders is dan de rest. Meer melancholisch. Zoals The Silence and the Drones en When We Wake.’ Het nummer ontbrak op de setlist in Bitterzoet. ‘We spelen het nog niet live,’ zegt Laura-Mary hierover. ‘Het album is net twee weken uit. Nog niet iedereen kent het hele album dus we doen nu een paar nummers, bouwen het rustig op. We zijn nog een tijd aan het toeren en komen weer terug.’ Volgens Steven is het ook misschien wel het moeilijkste nummer om live te spelen. ‘Er zijn geen drums, geen echte in ieder geval. De gitaar is heel abstract. We weten nog niet precies hoe we dat gaan doen.’ ‘Ik denk dat ik weet hoe ik het moet doen, welke pedal ik moet gebruiken,’ reageert Laura-Mary. ‘Maar het zal niet helemaal hetzelfde klinken.’
We zijn vechters
Get Tragic is net als het vorige album opgenomen op het eigen label Jazz Life. ‘We doen alles zelf. Te veel eigenlijk,’ lacht Steven. ‘We hebben in het verleden slechte beslissingen gemaakt. Huurden mensen in, managers die volslagen idioten bleken. We hadden er geen vertrouwen meer in en hadden het gevoel op een zinkend schip te zitten. De enige die de omslag konden maken waren wij zelf. En het werkte! We horen de laatste tien dagen van de tour steeds van promotors dat onze manager goed werk levert. Dat zij wij dus! Dit is de eerste keer dat we het helemaal zelf doen.’ ‘Dat is denk ik ook waarom ik ziek ben,’ zegt Laura-Mary. ‘Het is uitputtend. Onze eigen manager zijn, het coördineren van de tour in alle landen. Alle online dingen zoals social media bijhouden.’ ‘Het is veel te veel werk en we gaan het nooit meer zo doen,’ en lachen beiden hard. ‘We moeten de juiste mensen vinden, maar ondertussen leren we heel veel en voelt het ook heel bevredigend. Vier jaar geleden hadden we het gevoel dat de band uit elkaar viel, maar ook dat we nog hele goede nummers konden maken. We kregen te horen dat het een teken was, dat het universum zei dat we moesten stoppen. Maar wij dachten: ‘nee, nog niet’. Het moment dat mensen zeggen dat we het niet kunnen, staan we op en laten zien dat we het wel kunnen. We zijn vechters!’
Tekst en foto’s: Willem Schalekamp