Drie jaar geleden sprak ik Josephine van Schaik in de muziekkoepel in Artis, voorafgaand aan haar optreden met The Mysterons. Een periode waarbij haar eigen project er bij in schoot, maar die tijd is geweest. Odile werd Josephine Odhil en krijgt inmiddels steeds meer vorm. Alles nu op haar manier en in haar tempo en ze vindt het heerlijk. Josephine nestelt zich in de bank om even bij te kletsen.
Heel veel voornemens waren er voorafgaand aan de Nieuwjaarsshow van Josephine Odhil in de Melkweg. ‘Alles in 2020!’. Maar toen kwam COVID-19 en liet de wereld pas op de plaats maken, ook de muziekwereld. ‘Ik heb het geluk dat dit nog een nieuw project is. Ik denk dat het veel erger zou zijn als je al twee jaar naar de release van je album hebt toegewerkt en er een grote tour gepland zou zijn. Wij kunnen wel gewoon doorschrijven en kleine dingetjes doen. Een beetje aan demo’s werken. Dat hebben we ook in de zomer in de Ardennen gedaan. Alles schuift nu een jaar op. Net als de Popronde waar we aan mee zouden doen. Daarom gaan we de singles ook wat later releasen. Dat is wel jammer, maar ik vind het ook wel fijn eigenlijk dat je een beetje rust hebt.’
Als ik ruimte nodig heb, maak ik ruimte
Vier jaar geleden studeerde Josephine af aan het Conservatorium van Amsterdam. De eindpresentatie in de Melkweg was met The Mysterons en haar eigen project Odile. Als Odile bracht ze een cd uit, maar The Mysterons slokte zo’n groot deel van haar tijd op dat het project stil kwam te liggen. Maar met het stil leggen van de band is er weer volop ruimte. ‘Odile en The Mysterons naast elkaar was voor mij te veel. Ik moest heel veel regelen. Ik vind het heerlijk om nu mijn eigen ding te doen. Dat ik alles zelf mag bepalen. Natuurlijk heb ik ook wel overleg, maar het is fijn dat ik mijn visie echt kan uitwerken. Minder compromissen sluiten. Het is ook een andere manier van schrijven. Met The Mysterons zat je vaak met z’n vijven in een ruimte, had iedereen zijn partijen en dan moest je jouw partij nog ergens tussen puzzelen. Dat is nu veel minder. Als ik ruimte nodig heb, maak ik ruimte.’ Josephine geniet zichtbaar als ze vertelt. ‘Meestal schrijf ik de nummers op toetsen of op gitaar, maar de laatste tijd steeds vaker op toetsen. Ik draag de rode lijn aan en bedenk al veel partijen en vervolgens werk ik het uit met de andere muzikanten. Ik kies mensen om een bepaalde vibe of skills die ze hebben. Ze helpen met het inkleuren van de nummers. Ik bedenk de sfeer, maar als je iemand hebt die veel beter is op dat instrument dan wordt het gewoon meer dan ik in mijn eentje kan. Dat vind ik wel heel waardevol. Maar het is lekker dat je het concept en het idee gemakkelijk kan bewaken. Dat vind ik ook heel verfrissend.’
Vorig jaar veranderde Josephine de naam Odile in Josephine Odhil. ‘Ik kon me niet goed identificeren met alleen Odile. En er was een Franse zangeres met die naam en op Spotify ging alles door elkaar. Odile is mijn tweede naam dus ik dacht dat als ik er nu Josephine Odhil van maak, dan is het net alsof ik ook mijn voornaam er bij heb. En met ‘dh’ klinkt het net iets mysterieuzer, meer Indiaas.
Ik wilde wel mijn eigen naam gebruiken, maar niet met die Franse sfeer. Maar het is gewoon wie ik ben. Als ik een naam ga verzinnen dan voelt alles net een beetje geforceerd en ik ken mijzelf… dan heb ik wat verzonnen en een jaar later vind ik het niks meer. Met je eigen naam kun je gewoon meegroeien, die staat voor alles wat ik doe. Ik gebruik hem ook voor mijn artwork.’
Destijds in Artis sprak Josephine over het idee om een conceptalbum te maken over een dystopische fantasiewereld. ‘Ja, het concept is zelfs helemaal tot leven gekomen,’ lacht ze en wijst naar de wereld buiten. ‘Het is niet echt een conceptalbum geworden met een persoon die heel duidelijk allemaal hoofdstukken in een verhaal doorloopt, maar meer thematisch. Het gaat over iemand die door middel van escapisme en mystificatie in het reine komt met zichzelf. Dat je een soort ontsnapping in je hoofd hebt. Ik ben nu aan het kijken of ik er per nummer ook een soort orakel kaarten bij kan ontwerpen. Dat je op internet een soort app hebt waar je die kaart kan trekken waar dan mijn nummer bij wordt gespeeld en dat je een eigen betekenis bij dat nummer kan gaan vinden. Dat luisteraars er zelf een diepere laag in kunnen gaan zien. Ik ben zelf niet super zweverig met tarot kaarten of zo, maar ik vind het altijd wel heel interessant dat wat er ook ligt, je er altijd iets in kunt zien. Dat je brein er gewoon iets van maakt waardoor een kaart helemaal tot jou spreekt, helemaal voor jou gemaakt is. Het lijkt me heel vet als ik dat kan maken voor luisteraars en kan koppelen aan mijn muziek. Dat dingen die mij zelf bezig houden zo via een mystieke manier ook iets voor een ander kunnen betekenen. De dystopische wereld is dus meer een mystieke wereld. Ik vind de wereld waarin we nu leven al best dystopisch dus ik heb zelf ook meer behoefte aan een soort fantasiewereld daarbuiten. Een wereld waarin andere dingen kunnen dan hier. Het lijkt me leuk om dat met mijn artwork te combineren. Dat het concept misschien meer daar in zit.’ Muzikaal gezien wordt Josephine sterk beïnvloed door de sound van eind jaren 60, begin 70 maar zonder dat het stoffig klinkt. Haar inspiratiebronnen zijn momenteel dan ook vooral hedendaagse bands en natuurlijk Broadcast. ‘Ja, zij maken mooie dromerige sounds. Jammer dat zij (Trish Kennan) is overleden en dat je haar nooit meer zult zien optreden. Ik luister zelf nu veel naar Vanishing Twin, Sugar Candy Mountain en Unloved. Bands die teruggrijpen op die tijd, maar met een modern laagje. Ik vind het gewoon hele fijne muziek die ik altijd wel zal blijven luisteren.’
Naast het schrijven van muziek is Josephine veel bezig met het maken van artwork. Zowel voor haar zelf als voor anderen. ‘Ik vind het heel leuk om te doen en word er steeds beter in. Lekker 
cocoonen,’ en kruipt wat dieper in de bank. ‘Dat zijn ook de momenten dat ik het meest van muziek geniet. Dat je niet aan het over-analyseren bent, maar eigenlijk zoals je vroeger als kind naar muziek luisterde terwijl je aan het tekenen was. Muziek moet een sfeer brengen waardoor je kunt gaan tekenen. Ik ben blij dat ik door het tekenen weer op een andere manier van muziek ben gaan houden. In het begin van het proces zet ik de muziek van de artiest op waarvoor ik aan het tekenen ben, maar je zet natuurlijk niet de hele tijd een single op repeat. Bij Sam & Julia mocht ik het album alvast luisteren, dus dat helpt. Maar als ik het idee eenmaal heb, kan de muziek van alles zijn. Ik wil ook weer meer voor mijzelf gaan tekenen,’ gaat Josephine verder. ‘Een soort huisstijl voor jezelf maken. Dat is nog best lastig. Zeker een logo dat simplistisch moet zijn, maar wel de lading moet dekken. Ik ben er maanden lang mee bezig geweest. Je weet dat het iets is waar je voor altijd tevreden mee moet zijn dus het is steeds boetseren totdat het is wat je wilt. Het is belangrijk om na te denken over wat je wilt uitstralen en welke sfeer daarbij hoort. Beeld wordt steeds belangrijker. Je ziet muziek eerder in de vorm van een poster, albumhoes en op social media dan dat je het hoort. Tenzij ze je op de radio horen of zo natuurlijk. Het klonk altijd een beetje vies als je met branding bezig was, maar eigenlijk kan dat ook een heel creatief proces zijn. Hoe communiceer je door het beeld je persoonlijkheid? Het is goed om je daar bewust van te zijn. En een mooie uitdaging.’
Ik zet liever een plaatje op en ga iets anders doen
Optreden is in deze tijd een probleem geworden. De meeste zalen hebben hun deuren gesloten nu ze nog maar maximaal 30 bezoekers binnen mogen laten. Veel artiesten zijn op zoek naar alternatieven. Josephine Odhil speelde nog wel in Cinetol en op de pre-party van de Popronde in het Patronaat. ‘Het CVA stelde ons de vraag wat we zouden gaan doen als dit nog heel lang zou gaan duren. Of we dan live stream concerten zouden gaan geven. Toen dacht ik echt; als dit zo blijft hoeft het van mij helemaal niet meer. Ik ga echt niet de hele tijd voor een camera optreden. Dat is een hel,’ en lacht. ‘In het begin heb ik een keer zo’n live stream gedaan. Dat was ook wel heel grappig want als je dan klaar bent met een nummer is het gewoon stil. Dan moet je wel zelf iets gaan zeggen of zo. Ik ben zelf ook niet iemand die naar een live stream gaat zitten kijken. Ik vind het gewoon niet boeiend. Ik zet liever een plaatje op en ga iets anders doen. Kleine concerten zou wel kunnen. Voor weinig mensen spelen vind ik niet zo erg. Natuurlijk is het leuk als ze staan, maar mijn muziek is toch ook een beetje luistermuziek dus zitten kan ook prima. We hebben nu een set van zeven nummers en nog zo’n zes ideeën. In totaal dus zo’n dertien nummers. Ik denk dat we na januari de set kunnen uitbreiden en wat meer kunnen kiezen.’
Als het lang duurt om een supermooi album te maken, dan wachten ze maar
In de tussentijd gaat Josephine rustig verder met waar ze mee bezig is. ‘We hebben inmiddels een single met live video uitgebracht (Marjorie) en twee singles opgenomen die we later uit gaan brengen en er komt een live video aan. Als het allemaal kan willen we in het voorjaar nummers voor het album gaan opnemen. Verder ben ik bezig met onderhandelingen met een label. Een beetje strategische support van buitenaf is wel heel welkom. Wat betreft inkomen ben ik nooit afhankelijk geweest van optredens en zo. Ik geef nog zangles, maak artwork en krijg soms reclame opdrachten waar ik muziek voor maak of iets voor inzing. Alles dat ik thuis in mijn trainingspak kan doen gaat gewoon door. Dat is wel chill. Natuurlijk zou ik wel op mooie festivals willen spelen, maar ik zou dat geen maanden achter elkaar willen doen. Ik denk niet dat ik dat zo lang vol zou houden. Überhaupt niet de hele tijd onderweg zijn. Je komt op heel veel plekken, maar ziet alleen de backstage of een paar uurtjes van de stad. Ik vind het ook gewoon lekker om het bos in te gaan of zo. Daar zou ik wel meer tijd voor willen hebben. Ik ben ook wel gevoelig voor druk. Dat je in deze tijd steeds weer wat nieuws uit moet brengen, continue in beeld moet blijven, zodat de mensen zien dat je bezig bent. Maar dat is niet echt een goede reden. Waarom haast maken? Sommige albums kunnen niet op een soort schema gemaakt worden. Als het lang duurt om een supermooi album te maken, dan wachten ze maar!’
Tekst en foto’s: Willem Schalekamp