In 2009 vormden de Amerikaanse stiefzusjes Kelli Mayo en Peyton Bighorse, destijds respectievelijk nog maar 9 en 14 jaar oud, Skating Polly. Met hun zelfbenoemde ‘Ugly Pop’ leverden ze inmiddels vijf albums af, sinds vorig jaar als trio met broer Kurtis Mayo in de gelederen. Voorafgaand aan de start van hun eerste Europese headline show in Vera sprak ik met ze.
Vorig jaar zagen we Skating Polly al als energieke support voor Kate Nash in de oude zaal van de Melkweg. ‘Ja, we deden twee tours met Kate Nash in Amerika’,begint Kelli meteen enthousiast. ‘Eerst tijdens de ‘Girl Talk’ tour waar ze ons vroeg voor de rest van haar tour. Daarna nodigde ze ons uit om mee te gaan tijdens de jubileumtour van Made Of Bricks. Dat was fantastisch!’
Vanaf dat moment hield ik van muziek.
Zoals gezegd waren de zussen (want zo zien ze elkaar) nog erg jong toen ze met Skating Polly begonnen. ‘Ik was negen en Peyton veertien,’ gaat Kelli verder. We leerden onszelf instrumenten bespelen. We waren niet zo bezig met wat er muzikaal mogelijk was, wilden gewoon heel graag zingen en muziek maken. Van begin af aan maakten we harde, schreeuwerige muziek. Mijn vader speelde een paar jaar in bandjes op high school, maar was niet echt een muzikant. Maar er waren wel altijd instrumenten in huis om op te spelen. Muziek, film, kunst en reizen is wat onze familie bindt.’ ‘Mijn moeder speelde gitaar en toen we nog heel jong waren wilde ze al dat Kelli en ik meezongen met de covers waar zij van hield,’ valt Peyton in. ‘Ze nam drumlessen en haalde mij over ook les te nemen. Ik heb dat niet heel lang gedaan. De demo’s die we maakten liet ik aan mijn drumleraar horen en die vond dat de nummers meer drums nodig hadden. Ik was het niet met hem eens en ben toen gestopt met de lessen,’ lacht ze. ‘Ik begon liedjes te schrijven op mijn tweesnarige bas en moest leren drummen voor Peyton’s gitaarliedjes, maar ik haatte drums. Later vond ik het leuker, maar nu laat ik het hun doen,’ neemt Kelli het gesprek weer over. ‘Toen we met zijn tweeën speelden wisselden we live constant van instrument. We hadden zelfs een keyboard mee want daar schreef ik ook nummers op. Meestal startten we met Peyton op drums en ik op bas en daarna steeds switchen van instrument. Het was heel opwindend.’
Als jong meisje luisterde Kelli veel naar artiesten als The White Stripes, Michael Jackson en The Beatles. Toen ze ouder werd en haar ouders gingen scheiden ging ze meer richting de pop van Regina Spektor en Tegan and Sarah. Met Peyton in haar buurt kwam punk en Riot Grrrl in beeld, maar van de laatste vooral Bikini Girl. En cultbands als Be Happening en Dead Moon. Peyton zegt hier over; ‘Ongeveer de eerste punksong die ik hoorde was Oh Bondage van X-Ray Spex en vanaf dat moment veranderde alles voor mij. Ik vond tot dan toe muziek die ik van de radio kende gewoon leuk, maar vanaf dat moment hield ik van muziek. We gingen samen naar het park, hielden elkaars hand vast op de schommel, deelden onze oortjes van de i-pod en schreeuwden de longen uit ons lijf op teksten van The Dresden Dolls en The Dandy Warhols. In de kleine blanke buitenwijk van Oklahoma waar we opgroeiden keken de mensen ons na. We voelden ons rebels.’
Voor Kelli was Babes In Toyland de band die haar leven veranderde. 
‘Ik had een mp3 speler met muziek van ze die ik in de bus afspeelde om de kinderen te laten schrikken,’ lacht ze. ‘ Tijdens onze eerste UK tour toerden we met ze. Vijf shows op rij en het was geweldig! We verkochten de helft van onze merch al op de eerste avond. Ik was zo nerveus! Ik ben voor elke show nerveus, maar nu speelde ik echt met mijn helden. Ik had alleen Lori (Barbero), de drummer, eerder ontmoet. De andere twee ontmoette ik die dag en op het moment dat ze binnen kwamen begon ik te huilen. Tijdens de soundcheck moest ik weer huilen en toen ik backstage met ze sprak trilde ik helemaal. Ik was pas 14 jaar. Ik voelde me wel heel volwassen, maar was eigenlijk nog heel jong. Ze zijn zo krachtig en houden zich altijd staande. Ze zijn wild, ze zijn gek. Ik hou zo veel van ze! Starcrawler met Arrow de Wilde is ook zo’n band. Ze maakten heel veel indruk de eerste keer dat ze voor ons openden in L.A.. Ik vind het geweldig zoals Henri Cash gitaar speelt. Ik vroeg me af of ik ook kon springen als ik gitaar speel, maar ik kan het niet met gespreide benen zoals hij doet.’ ‘Vroeger sprong ik ook,’ lacht Peyton, ‘maar ik weet niet meer hoe het moet.’
Met de komst van broer Kurtis Mayo vorig jaar is Skating Polly gegroeid van een duo naar een trio. Een verandering die heel natuurlijk voelt voor de bandleden. ‘Kurtis hielp ons altijd al met schrijven voordat hij in de band zat. Hij is heel goed met teksten en woorden en was ook altijd al degene aan wie we de nummers lieten horen.’ Op hun laatste album The Make It All Show heeft Peyton minder nummers geschreven dan anders,’ gaat Kelli verder. ‘Soms gebeurd dat, houden andere dingen je bezig. Ik heb nu de meeste teksten geleverd, maar wil altijd graag input hebben van de anderen. Ik kan soms maar doorgaan en verzin allerlei mogelijkheden. Zij helpen mij organiseren, structuur aanbrengen.’ Kurtis; ‘Het verloopt allemaal heel soepel. Terwijl zij aan nummers voor The Big Fit werkten was ik voor mijn eigen muziek aan het drummen. Dan kwam Kelli binnen met een riff en speelde ik weer even met hun mee. Kelli en Peyton verhuisden naar Washington, een jaar voordat ik school verliet. Daarna oefende ik vaak met ze en begon nieuwe nummers mee te spelen. Toen ze gingen toeren vroegen ze of ik mee wilde omdat de nummers meer gelaagd waren en het live niet meer goed te brengen was met z’n tweeën en dat heb ik gedaan.’ ‘Ik had nooit gedacht dat Kurtis in onze band zou willen spelen want hij wist veel meer van muziek dan ik. Met zijn komst klinkt alles voller en krachtiger dan voorheen. We hebben nu de mogelijkheid om meer lagen in de muziek te voegen en dat is geweldig.’
Amerika is een enge plek om te leven op dit moment.
Het huidige politieke klimaat met president Donald Trump aan het roer heeft ook zo zijn invloed op de muziek en teksten van de band. ‘Na de verkiezing van Trump schreven we meteen het nummer Classless Act. Dit is een groot probleem dat niet zomaar over gaat. We hebben een president die niet gelooft in klimaatverandering, die kleine kinderen in kooien stopt. We hebben een president die voor de lol een nucleaire oorlog wil beginnen, die vrouwen haat, die de blanke onderdrukkers support. Voorheen was het niet cool om een racist te zijn, misschien in South Carolina, maar over het algemeen niet. Toen we door Oregon reden zagen we een bord met daarop de tekst ‘Trump 2016, Do The White Thing’. Het heeft relaties, onderlinge verhoudingen stuk gemaakt. Hillary (Clinton) was misschien niet de beste politicus, maar ze was zeker geen Donald Trump. Veel mensen zeiden dat ze niet gingen stemmen. Maar als democraat had je wijzer moeten zijn en je stem uit moeten brengen. Ik doneerde geld zodat mensen opgehaald konden worden om te gaan stemmen, zo bang was ik dat hij zou winnen.’ Peyton vervolgt; ‘ik was er zo van overtuigd dat hij niet zou winnen dat ik niet eens naar de uitslag ben gaan kijken, maar met mijn kleine broertje video games ging spelen. Totdat Kelli in tranen binnen kwam en zei dat Trump gewonnen had. We hadden een grote fles met rum en begonnen te drinken en te huilen. We waren er allemaal kapot van.’
Volgens Kurtis is dit het jaar van de reactie. ‘We gaan zien of er wat gaat veranderen. In Oklahoma kiezen ze nu meer democraten en vrouwen. Als er nu niets gaat veranderen blijven we dit land voor de komende 20 jaar. Dat is beangstigend.’ ‘We kunnen vrouwenrechten verliezen,’ gaat Peyton verder. ‘Het Illegaal maken van abortus, wegnemen van anticonceptie, het intrekken van fondsen voor ‘Planned Parenthood’ gezondheidscentra waar veel mensen van afhankelijk zijn. Het is heel tegenstrijdig wat betreft anticonceptie want condooms zijn weer geen probleem. Het is ook eng dat er elke dag zwarte mensen gedood worden in Amerika, meer dan dat het ooit geweest is. Je zou niet bang moeten zijn voor mensen die je horen te beschermen zoals de politie, maar ik ben bang voor ze en ik ben nog wel een blank meisje. Een tijd terug reed ik in mijn eentje in een plaats in Oklahoma toen een agent me aan de kant zette. Ik was bijna in tranen omdat ik zo bang was. Hij zei dat ik te dicht op mijn voorganger reed, maar er reed helemaal niemand voor me. Ik moest uitstappen en bij hem in de auto komen zitten en ik was doodsbang. Dat is niet wat een agent hoort te doen. Er zijn steeds meer mensen die seksueel geweld vergoelijken of normaal vinden. Ik zie het veel om mij heen, ook mensen die ik ken die vrouwen niet goed behandelen. We wonen nu in Washington. Daar leef je meer in een bubble, maar in het algemeen is Amerika een enge plek om te leven op dit moment.’
Als meisjes werden Kelli en Peyton binnen de muziekindustrie goed ontvangen. ‘We waren nieuw, jong en meisjes. Maar dat was het dan ook. Het ging niet om de muziek. We kregen te maken met geluidstechnici die dachten te bepalen hoe je geluid voor die avond moest klinken. Ik weet niet heel veel van apparatuur, maar ik weet wel hoe onze muziek moet klinken. Of mensen die dachten gemakkelijk over je heen te kunnen lopen. Totdat je weerwoord gaf. Ik probeer het altijd vriendelijk op te lossen. Ook met creepy fans. Het is moeilijk om altijd maar beleefd te blijven. Maar soms ben je het zo zat. Mensen die je ongewenst aanraken. Iemand die een hand onder je topje steekt. Dan scheld ik ze wel uit. Maar toch probeer je een excuus voor ze te verzinnen… ‘misschien is het wel een vriend van die en die’ of ‘misschien is hij dronken’. Ik wil het optreden ook niet verpesten voor de anderen mensen. Of dat ze mijn muziek niet meer leuk vinden omdat ik zo reageer.’ ‘Het zijn fans dus willen we aardig zijn tegen ze,’ gaat Peyton verder. ‘Maar deze willen we niet. Je hoeft niet alles te pikken. Een dronken gast die je komt vertellen dat hij je muziek gebruikt om zijn vriendin te treiteren. Daar hoef je geen kwartier mee te praten uit beleefdheid. Je kunt dan gewoon weglopen. Ik hou Kelli altijd in de gaten, net als Kurtis. Beschermen haar. Je hebt ook fans die je komen vertellen hoe we de dingen moeten aanpakken of die ons onderling vergelijken… ‘ik vind Kelli’s liedjes beter’ of ‘ik vind Peyton’s stem mooier’. Of ze komen je vertellen hoe je je moet presenteren of vergelijken je met bands waar je mee optreedt als Kate Nash en Starcrawler… ‘Arrow de Wilde laat Kelli er verlegen uit zien’. Dat vergelijken is wel echt iets voor vrouwen. Je kunt geen vrienden zijn met meisjes in andere bands zonder dat ze je beoordelen op hoe je er uit ziet, je stijl, je stem etc.’
‘Toen ik zei dat we alleen maar aandacht kregen omdat we kleine meisjes waren, was dat niet helemaal waar,’ corrigeert Kelli zich. ‘Het gaf ons in eerste instantie wel de aandacht van de lokale media. We hebben fans vanaf dat ik 9 jaar oud was en die nog steeds van onze muziek houden. Ze hebben de hele evolutie die wij door hebben gemaakt ook meegemaakt. We hebben geweldige loyale fans, los van de weirdos die er tussen zitten. Er is een stel dat een fan account heeft aangemaakt die prachtige tekeningen en care packages maken. Mensen die hun eigen merch maken vind ik ook geweldig. Bootleg shirts!’
De drie hebben heel veel zin in hun eerste Europese headline tour. ‘Deze zaal (Vera) behandelt ons echt heel goed. Ze zorgen voor een slaapplek, eten en betalen je netjes. Zo behandelen ze je niet in Amerika. Net als dat Green Rooms hier standaard zijn. In Amerika vragen ze wie je wel niet denkt dat je bent dat je zo’n ruimte nodig heb. Verder leven we van dag tot dag. We gaan op veel plaatsen komen waar we nooit geweest zijn. We zien wel waar ons tourschema ons heen brengt.’
Tekst en foto’s: Willem Schalekamp