Uit het archief: Pins @ Moira, Le Mini Who?, Utrecht, 30-11-2013
Het uit Manchester afkomstige Pins speelde in 2013 in Moira tijdens Le Mini Who?, het gratis toegankelijke zusje van Le Guess Who? Nog in de eerste bezetting met Faith Holgate (nu Vern) op gitaar en zang, Anna Donigan op bas, Lois Mc Donald op gitaar en Sophie Galpin op drums. Anna zou later naar Honeyblood gaan. Bekijk hier de beelden van toen…
0
Bat For Lashes is het project van de Britse Natasha Khan. In 2012 stond ze in Paradiso ter promotie van haar net uitgekomen derde album The Haunted Man met prijsnummer Laura. Niet eerder, en ook later niet meer, zag ik haar zo uitgelaten vrolijk op het podium. Een fantastisch optreden met een heerlijke energie. De beelden van toen…
0
Op 13 oktober vierde Tessa Douwstra, bekend onder haar artiestennaam Luwten, de derde verjaardag van haar debuutalbum. Diezelfde avond werd door de overheid een partiële lockdown aangekondigd waardoor zalen wederom nog maar maximaal 30 bezoekers mochten toelaten. COVID-19 dreigde haar andere feestjes te verstoren, de try outs van haar nieuwe EP Doors. Opnieuw, want eerder had Luwten al twee shows moeten verplaatsen omdat ze uit voorzorg tien dagen in quarantaine moest. Maar waar de meeste zalen de deuren sloten bleef het Patronaat open en werden de shows opgesplitst in tweeën. Gelukkig maar, want wat kun je toch zielsgelukkig worden van live muziek. Zeker als het zo zeldzaam is en dan ook nog eens zo prachtig wordt uitgevoerd door Luwten. Perfectionist als ze is moet ze loslaten door uit te proberen om uiteindelijk te komen tot de perfectie die ze nastreeft. Interactie met het publiek is beperkt aangezien het niet mag reageren op haar vragen. Het geeft soms een wat onhandig lacherige sfeer die verder vooral heel ontspannen is. Band, publiek en Patronaat zelf genieten vooral van wat er nog wel is. Op 2 november zijn de laatste twee try outs die inmiddels helemaal uitverkocht zijn. Maar wanneer we die voor Luwten perfecte show kunnen zien blijft in deze tijd vooralsnog onzeker.
0
In 2005 fotografeerde ik Roosbeef toen ze de Grote Prijs van Nederland won. Een meisje nog met roodgeverfde haren die ons prachtige kleine liedjes voorschotelde en grappige anekdotes vertelde. Vijftien jaar later is dat meisje inmiddels een jonge vrouw, moeder en bovenal ook nog steeds muzikant en bracht ze dit jaar Lucky uit. Een reflectie op haar tijd dat ze in Amerika woonde. Veel van dit album kwam voorbij tijdens haar optreden in het Patronaat en waar de nummers op plaat soms iets vlak klinken worden ze live zeer intens gebracht. Roos speelt met haar stem en sublieme teksten met sfeer en emoties. Dan weer klein en gevoelig dan weer rauw en hard, ondersteund door een heerlijk strakke band en snoeihard wit licht. Een artiest om te koesteren.
0
Begin deze maand bracht het Amsterdamse Blue Crime haar prachtige nieuwe album I’m Afraid We Became One uit, maar om het live te presenteren leek nog niet zo gemakkelijk in deze tijd vol corona beperkingen. Uiteindelijk werd het een avond in Paradiso samen met Global Charming en Apnoe. Een avond in de grote zaal gevuld met tafeltjes en stoeltjes zoals we inmiddels gewend zijn, maar waar we misschien wel nooit echt aan zullen wennen. Domweg omdat de beleving te statisch en te afstandelijk is terwijl je de dampende, hypnotiserende muziek onder leiding van Alexandra Duvekot juist volledig moet kunnen ondergaan. Maar dat doet niets af aan de mooie uitvoering van de stukken. De beelden…
0
Na drie maanden noodgedwongen stilte presenteert de Melkweg ‘Zomersessies’ met vanavond The Visual, het project van Anna van Rij en Timon Persoon. Live aangevuld met Django Trienes (gitaar) en Tijl Piryns (drums). Het is het eerste volledige optreden voor de band sinds maanden in een setting die ook nieuw is… het publiek, corona proof, zittend op stoelen in de grote Max. Maar voor de beleving van de bezwerende muziek van The Visual is dat geen enkel probleem. Kijk hier voor een uitgebreid beeldverslag van een prachtige avond…
0
In 2013 presenteerde Paradiso i.s.m. de Koninklijke Marine en Grachtenfestival Amsterdam Nils Frahm en Anna von Hausswolff op het Marineterrein in Amsterdam. Een terrein dat normaal gesproken verboden terrein is voor publiek en inmiddels vele malen te klein zou zijn voor deze line-up. Het was mijn eerste kennismaking met de Zweedse die op dat moment haar tweede album Ceremony had uitgebracht met schitterende nummers als Epitaph of Theodor, Deathbed, Mountains Crave en Funeral for My Future Children. De donkere, intense muziek in combinatie met de indrukwekkende stem van Anna zelf zou me daarna niet meer loslaten.
0
In een tijd zonder live optredens en festivals zal ik af en toe een duik in mijn archief nemen op zoek naar niet eerder gepubliceerde foto’s bij Women In Music. In 2005 staat The Polyphonic Spree op het toenmalige Grolsch podium van Lowlands. Gekleed in lange gewaden zien en horen we onder leiding van Tim DeLaughter een enorme groep van zo’n 23 mensen op het podium heel veel positiviteit uitstralen. Een van de opvallendste leden is een voor mij op dat moment nog onbekende gitariste, Annie Clark. Een jaar later zal zij haar eigen band formeren en voortaan optreden onder de artiestennaam St Vincent. Zeven jaar later zie ik haar in de Melkweg en realiseer ik me dat ik haar eerder had gezien.
0This function has been disabled for Women in Music.
