Soms ontmoet je iemand, heel vluchtig. Een mooi mens die je eigenlijk helemaal niet kent. Zo was het met Milou Mignon op de avond dat ze met Pitou zong die afstudeerde aan het Conservatorium van Amsterdam. Toen ze met een natuurlijke vanzelfsprekendheid vertelde wat ze zelf maakte, maar waar ik niet alles van begreep. Voor haar optreden in de synagoge tijdens Eurosonic zitten we op een kleedje bij een opgegraven Joods ritueel bad en praten we verder. ‘Schrijf maar dat ik zangeres en theatermaker ben. Dat is voor mensen misschien het gemakkelijkst om te begrijpen wat ik doe.’
Milou groeit op in een liefdevol gezin. ‘Een gezin met een hele grote fantasie,’ zoals ze het zelf noemt. ‘Mijn moeder is beeldhouwster en mijn vader heeft altijd veel muziek gemaakt, maar hij maakt ook allerlei objecten als meubels, lampen en mini kunstwerkjes. Overal waar je in huis kijkt staat er wel een spotje op een miniatuur wereldje. Mijn kinderfeestjes waren altijd hele theaterstukken of een tocht door het bos waar dan allemaal dingen gebeurden.’ Voedingsbodem genoeg dus om zelf iets in de kunst te gaan doen. ‘Ik heb zelf altijd voorstellingen gemaakt,’ gaat Milou verder. ‘Vanaf mijn zesde sta ik op het podium. In het begin in de woonkamer voor familie en later op de camping. Als we op vakantie gingen was het eerste wat ik deed een affiche ophangen aan een grote boom bij de receptie met de vraag wie er mee kwam doen met het maken van een theater/muziekvoorstelling. We maakten dan in vijf dagen een voorstelling met kinderen van allerlei afkomst en die gingen we dan performen op het podium van de camping. Toen ik elf jaar was speelde ik voor het eerst op het Young Art festival in Beverwijk. Young Art is geweldig!’
Het is een grote speeltuin voor me
Milou studeert dit jaar af aan het Conservatorium van Amsterdam. Daarvoor studeerde ze een jaar in Antwerpen aan de toneelschool. ‘Ik was eerst van plan om een hele langzame wereldreis te maken, alsmaar naar het zuiden, maar eindigde in Antwerpen.’ ‘Ik heb heel veel geleerd van veel verschillende docenten,’ vertelt Milou. ‘Zij maken mij tot wie ik ben. Dat is niet goed af te bakenen in een schoolsysteem. Zoals van Maria Cavarretta, een Italiaanse vrouw die in Wallonië woont. Zij is clown. Niet zo’n clown zoals wij ze zien, oppervlakkig grappig of zo, maar meer een rituele clown. Zij is een geweldige docent voor mij. Maar ik heb bijvoorbeeld ook ongelooflijk veel geleerd van Angelique van Dance Of Life, een vrouw die onder andere met planten uit de Amazone werkt en medicijn weekenden organiseert. Ik leer natuurlijk ook op het Conservatorium, maar het is veel breder dan dat.’ Het typeert wel een beetje de vrije geest die Milou is. Iemand die niet in een hokje te vangen is en daar ook helemaal geen behoefte aan heeft. ‘Ik ben compleet mijn eigen pad door de wildernis aan het creëren en op die weg vind ik prachtige mensen om mee samen te werken. Om samen werelden te bouwen en te genieten van de wereld die er is. Ook op school heb ik mijn eigen pad gecreëerd. Vakken gevolgd als performance analyse aan de Universiteit van Amsterdam en dramaturgie en conceptontwikkeling op de mime afdeling van de theaterschool. Ik ben zelf interdisciplinaire projecten gestart en ben gaan samenwerken met studenten van de filmacademie en de Rietveld academie. En op de HKU werk ik al een tijdje samen met master studenten om muziek te creëren. Het is een grote speeltuin voor me. Op het Conservatorium krijg ik ook de ruimte die ik nodig heb. Niet dat er perse altijd les werd gegeven in wat ik deed, maar er waren genoeg dingen die ik wilde leren als zangtechniek en muziekproductie.’
Het is soms moeilijk om bij te houden wat Milou allemaal aan het doen is. Altijd en overal lijken er nieuwe projecten te ontstaan. Zoals de release van Ons Bed Is De Savanne in 2018, een luisterverhaal dat ze maakte in de Antwerpse nacht. Op dit moment is ze met Stadskoraal bezig, een album dat in februari uitkomt. ‘Bij dat album hoort ook een documentaire en een performance die we aan het bouwen zijn en in het najaar willen spelen in theaters en concertzalen. En tussendoor spelen we dan concerten zoals vandaag waarbij we zowel materiaal spelen van Stadskoraal als van nummers die ik in het verleden heb geschreven en van hoofdstukken die nog komen.’ ‘Voor Stadskoraal heb ik twee maanden in Alkmaar gewoond waar ik in een residentie zat om een performance te maken die ik dan aan het eind van die periode zou laten zien,’ vertelt Milou enthousiast. ‘Ik kon in mijn eigen bubble gaan zitten en iets maken dat ik aan het einde aan mensen kon laten zien en dat het dan voorbij was, maar ik wilde dieper. Een ander maakproces. Ik ben altijd heel erg bezig met ontmoeting tussen mensen en met samen creëren. Ik woonde fulltime in een plexiglazen huisje waar ik zichtbaar was in wat ik aan het maken was. Ik wilde mensen uitnodigen. Dat huisje heb ik omgedoopt tot mijn aquarium, mijn wereld waar ik uit wilde breken. Ik realiseerde me dat iedereen eigenlijk in zijn eigen wereld in een aquarium woont en allemaal langs elkaar heen leeft. Dat er heel zelden een echte ontmoeting plaats vindt. Dat je jezelf de vraag kunt stellen; Als je naar buiten kijkt, zie je dan jezelf weerspiegeld in het raam of kijk je daar doorheen naar de ander? En ik dacht, wat als ik niet in mijn eentje de liedjes zing, maar een koor opricht waarin alle stemmen welkom zijn? Zo kwam het dat er een autistisch jongetje meedeed en een vuurspuwende vrouw van eind veertig, maar ook een professionele zangeres en iemand die nog nooit gezongen had. En zo ging ik op zoek naar hoe je samen iets kunt creëren in deze context. En hoe je ruimte houdt voor individuele expressie en identiteit en toch die verbinding vinden in harmonie in de vorm van een koor. Dus, hoe breken we allemaal uit ons aquarium en gaan we één groot aquarium bouwen waar we met zijn allen in gaan leven? Die vragen stel ik mijzelf ook in die voorstelling.’
Blind in een onbekende wereld, hoe werkt dat?
Naast het album is er ook de documentaire Aquarium. ‘Het album is eigenlijk een reis waarin je onderwater gaat naar de wereld van het stadskoraal en waarin ik op zoek ga naar een koor. De liedjes zijn eigenlijk allemaal portretten van de koorleden. De documentaire zelf is een portret van één van die koorleden, Kokob. Kokob is een man van Eritrese afkomst die ik ontmoette op het station. Hij is blind en was net twee jaar geleden gevlucht door de woestijn en op een boot en zo naar Nederland gekomen. Hij raakte mij ontzettend diep om hoe onbevreesd hij in de wereld staat en hoe vol liefde en creativiteit hij staat voor muziek en poëzie. Hij was op dat moment in zijn eentje aan het reizen naar Den Haag. Blind in een onbekende wereld, hoe werkt dat? Het Aquarium concept is eigenlijk bekeken door zijn ogen. De verbinding, wat is aanraking eigenlijk voor hem? Over hoe mensen hem begrijpen en hoe hij de wereld begrijpt en hoe je dan tot elkaar komt. De presentatie van Aquarium is in het Torpedo theater in Amsterdam waar geloof ik maar vijftien mensen in passen. Het is met animatie van een geweldige illustratrice die drie of vier maanden lang heeft gewerkt aan drie minuten animeren, want zo gaat dat in de wereld van animatie. Terwijl wij een lied schrijven in de tijd dat een lied duurt zeg maar. Het is geweldig om zo met al die verschillende disciplines samen te werken. Met andere enthousiastelingen die dezelfde taal spreken of die elkaar willen begrijpen.’
Het doel is echtheid en verbinding maken tussen mensen
Creativiteit en niet zo zeer de perfectie lijkt in het werk van Milou de belangrijkste factor. ‘Voor mij is het maakproces eigenlijk het kunstwerk an sich. Dus de manier waarop ik samen wil werken met mensen is voor mij het allerbelangrijkste en de kernwaarde van het thema probeer ik al te integreren in hoe we samenwerken. Dus op de een of andere manier kan het dan ook niet mis gaan heb ik het gevoel. Dan is het er al. Dan kan iets nog wel verder geperfectioneerd worden of verder onderzocht, maar het doel is niet perfectie. Het doel is echtheid en is verbinding maken tussen mensen op het podium en tussen mensen in het publiek, maar ook onderling. Wat gaan we creëren samen? Wat voor avontuur gaan we aan? Wat voor verhaal gaan we vertellen? Natuurlijk is er wel een soort van perfectie. Ik gooi niet alles zomaar online. Met mijn eerste album Mijn Bed is de Savanne ben ik drie jaar bezig geweest. Ik weet wel hoe het moet worden, maar ik controleer het ook niet. Ik schets een kader en dan nodig ik creatievelingen uit waarbij ik al voel dat ze eigenlijk al onderdeel zijn van die wereld. Ik heb heel vaak als ik iemand ontmoet dat ik weet, wij gaan iets creëren. Ik weet nog niet wat, maar jou moet ik hebben. En dat is vaak al voordat ik weet wat diegene doet in zijn leven. Ook met Jelle die nu toetsen speelt had ik dat. Een soort liefde op het eerste gezicht, maar dat het dan niet om een romance gaat maar om een soort frequentie. We zijn echt onafscheidelijk geweest de hele zomer, hebben heel veel dingen gecreëerd en hij zit in alle albums en voorstellingen. Dat klopt dan gewoon en dat heb ik met meerdere mensen. Dat zijn mensen die heel erg getalenteerd zijn en die dus ook iets prachtigs maken en als je dat dan samenvoegt met de juiste mensen dan gebeurt er iets.’ ‘Wat ik probeer te maken is een glazen bol zoals bij Kerstmis,’ gaat Milou verder. ‘Dat als je er aan schudt, dat het dan sneeuwt. De manier waarop ik het wil benaderen voor mijn publiek is dat ik wil dat ze eerst van buiten kijken en een soort miniatuurwereldje zien dat hen intrigeert, maar voor je het weet worden ze onderdeel van die wereld en zien ze dat zij in die glazen bol zitten. Zo’n immersieve ervaring probeer ik te verwerken in mijn albums en in mijn performances waarin muziek altijd de kern is. Het is een continue aan elkaar weven van werelden. Er is geen begin.’
Op 18 mei gaat Milou afstuderen aan het Conservatorium. Dat zal waarschijnlijk iets anders worden dan we gewend zijn op dit soort avonden. ‘Ik ga tegelijk met Franti van Personal Trainer en Tom van Teddy’s Hit afstuderen in de Tolhuistuin. Voor mijn afstuderen ga ik met de jongens een caleidoscoop maken van de verhalen van de voorstelling die ik tot nu toe heb. Liedjes van Stadskoraal en van Discodieren die we door elkaar spelen. Dat wordt de hoofdzaak en daarnaast ga ik nog iets doen met een luisterervaring waarbij mensen ook kunnen zien, voelen en beleven uit wat voor wereld die liedjes allemaal komen.’
De toekomst is niet iets waar Milou specifiek mee bezig is. Ze leeft vooral in het ‘nu’. ‘Ik wil gewoon verder groeien. Als iets in beweging blijft dan zal ik blijven ontwikkelen en dan zal ik blijven groeien. Het is wel mijn doel om de komende 88 jaar te blijven door ontwikkelen en nieuwsgierig te blijven. Mensen te ontmoeten en samen te blijven weven. Dit is de weg die er altijd al is geweest, waar ik niet echt over nadenk. Het is mijn taak om er voor te zorgen dat ik altijd de juiste voedingsbodem heb om te kunnen blijven groeien, te blijven ademen. Dat is het belangrijkste.’
Website van Milou: https://miloumignon.com/
Tekst en foto’s: Willem Schalekamp