Het is 8 maart, Internationale Vrouwendag. Een mooie dag om Jade Bird te spreken over de belangrijke vrouwen in haar leven. Vrouwen die haar mede gevormd hebben tot wie ze nu is. Voorafgaand aan haar optreden in Paradiso babbelt de jonge Britse net zo gemakkelijk als ze op het podium doet. ‘Ik hoop niet dat ik te fanatiek was over Tori Amos’.
In 2017 stond Jade Bird met nog alleen een EP op zak tijdens het 7-Layers festival in de bovenzaal van Paradiso te stralen. Americana met een Britse inslag. Vorig jaar schoof ze al door naar Paradiso Noord terwijl haar debuutalbum nog steeds niet uit was. En vanavond staat ze in de grote zaal van Paradiso. Terwijl ze met haar krachtige stem en podiumuitstraling met gemak een stadion aan kan, lijkt dit voor nu toch nog iets te enthousiast geprogrammeerd. Maar de lege balkons lijken Jade niet te deren en waar ze vooraf nog vertelde dat ze optreden in grote zalen nog spannend vond, is daar op het podium weinig van te merken. Vol enthousiasme stort ze zich op het aanwezige publiek dat haar met net zo veel enthousiasme omarmt. In vergelijking tot eerdere optredens heeft de show meer vorm gekregen, meer body, meer in balans. Het echt sprankelende meisjesachtige van voorheen raakt wat naar de achtergrond en haar aanstekende lach is minder te horen. Dat is aan de ene kant jammer, maar hoort ook bij het groeiproces dat ze doormaakt. En haar energie spat nog net zo hard van het podium af bij prijsnummers als Uh Huh, I Get No Joy en Love Has All Been Done Before. Van haar EP horen we prachtige uitvoeringen van Something American, Good Woman en Cathedral. Na een uur stapt ze van het podium, maar de positieve energie blijft nog wel even hangen.
Onlangs bracht Mackenzie Scott oftewel Torres haar zeer persoonlijke vierde album Silver Tongue uit. Ter promotie hiervan stond ze in een goed gevulde bovenzaal van Paradiso. Onvoorstelbaar eigenlijk dat iemand met zo veel prachtige liedjes nog geen groter publiek aan zich heeft weten te binden. Skim, Sprinter, New Skin, Gracious Day, Helen In The Woods… noem maar op. Stuk voor stuk juweeltjes. We krijgen een prachtige doorsnede van haar werk te horen, maar door tijdgebrek moet er helaas wat geschrapt worden waaronder Honey, het enige nummer van haar debuutalbum op de setlist. Maar de avond wordt er zeker niet minder mooi door. Blij, open en intens staat ze op haar podium… Torres op haar mooist!
Het Britse Ithaca opende voor Big Thief in Paradiso. De hardcore was even overdonderend als verrassend als support. De beelden…
Folkrockband Big Thief gaf een indrukwekkend mooi optreden in een uitverkocht Paradiso. De beelden…
Het Australische Stonefield bestaat uit de zussen Amy (lead vocals, drums), Hannah (gitaar), Sarah (toetsen) en Holly (bas) Findlay. Het voordeel van zussen zijn is dat je al heel jong kunt beginnen met samen spelen en dat deden ze dan ook. Holly was pas zeven toen ze al live gingen spelen. Inmiddels zijn ze vier albums verder waarbij de toetsen op het laatste album een grotere rol spelen. Na London Calling vorig jaar waren ze terug in de bovenzaal van Paradiso voor een heerlijke broeierige avond psychedelische rock. De beelden…
Violetta Zironi speelde al meerdere malen in Nederland, maar tot nu toe alleen op festivals of als support van bijvoorbeeld Don McClean. Hoog tijd dus voor haar eerste headline tour. Voorafgaand aan haar optreden in de Melkweg spreek ik de Italiaanse die haar geboortegrond verliet voor de muziek, maar inmiddels in haar muziek steeds meer terugkeert naar haar persoonlijke oorsprong.
Zangeres en theatermaker Milou Mignon presenteerde in het intieme, sprookjesachtige Torpedo theater in Amsterdam haar nieuwe album Stadskoraal. Een album gemaakt vanuit de gedachte dat we allemaal in ons eigen aquarium leven en hoe we daar uit kunnen breken en de verbinding met anderen aan kunnen gaan. Het album wordt als digitale download aangeboden in een prachtig vormgegeven boekje met teksten van Milou en illustraties van Tessa van Vuren. Illustraties die ook verwerkt zijn in de documentaire Aquarium in samenwerking met Sterre Slikkerveer die ook op de release avond vertoond wordt en waarin Kokob, een blinde man van Eritrese afkomst gevolgd wordt. Naast de vertoning van de documentaire zingt Milou een aantal liedjes van haar album, begeleid door Jelle Visser op piano. Van het publiek wordt ook wat gevraagd, want verbinding maken vraagt om interactie.
This function has been disabled for Women in Music.
