Interview: PINS

De uit Manchester afkomstige melodieuze punkrockers van PINS tourden onlangs door Europa als support van The Breeders en werkten eerder dit jaar samen met grootheden als Iggy Pop en Jamie Hince van The Kills. Voor hun optreden in de Melkweg zat ik aan tafel met Faith, Lois en Kyoko en spraken we over DIY en vrouw-zijn in deze (muziek-)wereld.

Ontevreden over haar rol in eerdere bandjes begint modefotograaf Faith Holgate (nu Vern) in 2011 haar eigen band. Een band met alleen meisjes. Faith: ‘Het was geen doel op zich. Misschien dat het onbewust meespeelde, maar het idee was gewoon om een band te beginnen. Ik ontmoette Anna die bas speelde en zij kende weer iemand die gitaar speelde en dat bleek ook een meisje (Lois) te zijn. Het ging vanzelf.’ Lois: ‘Het feit dat het meiden waren die samen speelden maakte voor mij juist dat ik er bij wilde zijn.’ Met de toevoeging van Lara Williams (drums) is de basis voor PINS gelegd en bestaat de band op dat moment uit Faith Holgate (zang, gitaar), Anna Donigan (bas) en Lois MacDonald (gitaar). Lara vertrekt en haar plaats wordt ingenomen door Sophie Galpin. Later zal Kyoko Swan (keyboard, gitaar) zich bij de band voegen en is de huidige bezetting van PINS  een feit. ‘We gebruikten eerder wel toetsen in de studio, maar niet live. Bij onze eerste show hadden we een keyboard mee, maar niemand speelde er op. Het was vooral een hoop gesjouw. Op het tweede album gebruiken we meer toetsen en werd het noodzakelijk iemand in de band te hebben die dit ook live ging spelen.’

Het feit dat PINS alleen uit vrouwelijke muzikanten bestaat lijkt onvermijdelijk met zich mee te brengen dat de band steeds geïntroduceerd wordt als een ‘All Female Band’. Faith: ‘Ja, ze zeggen altijd ‘All Female Band from Manchester’. Ik zou niet weten waarom dat een deel van de beschrijving moet zijn. Het is discriminerend want het impliceert dat een volledig mannelijke band de standaard is en dat is niet zo. Het feit dat wij vrouwen zijn is kennelijk schokkend omdat we niet aan de norm voldoen.’ Lois: ‘Er is niet iets als ‘normaal’. Het is beledigend.’

Soms zien we onze familie en vrienden ook wel eens…

Omdat ze een single willen uitbrengen start de band haar eigen label, HAUS OF PINS. ‘Onze eerste single Eleventh Hour brachten we daar op uit. Daarna werden we getekend door Bella Union, maar HAUS OF PINS lieten we bestaan zodat we cassette tapes voor andere bands als Dream Wife konden uitbrengen. Als we een keer tijd hebben zetten we al die releases nog eens op de site, maar het maakt nu toch niet zo veel uit omdat alles toch is uitverkocht. We doen re-releases als de bands dat willen en zouden een pagina met merchandise toe kunnen voegen. Maar we zijn niet zo technisch, het kost gewoon wat tijd allemaal. Er is zo veel te doen en die lijst gaat maar door’. Na twee albums, Girls Like Us en Wild Nights, komt er een einde aan de samenwerking met Bella Union. ‘We wilden nog een EP uitbrengen en alles in een wat sneller tempo. Dat konden zij niet voor ons dus besloten we het zelf met HAUS OF PINS te doen. We waren altijd al DIY, ook tijdens onze tijd bij Bella Union. We doen de meeste dingen zelf zoals het maken van video’s, de fotografie en outfits.’ Dat laatste is een nieuw project, waarop Lois blij haar ‘ananaspak’ laat zien dat ze die avond in de Melkweg als support van The Breeders zal dragen. De meeste bandleden hebben een creatieve vooropleiding gehad. Faith is fotograaf. Lois studeerde kunst, Anna animatie en Kyoko literatuur. Toch schrijft Kyoko niet de teksten voor PINS. ‘Ik schrijf teksten voor mijn sideproject (KYŌGEN) dat ook ondergebracht wordt bij HAUS OF PINS. We werken aan veel projecten met en voor elkaar. Het stopt nooit. We hebben wat management nodig. Daarnaast hebben we ook nog andere baantjes om in ons levensonderhoud te voorzien. En soms zien we onze familie en vrienden ook wel eens.’

Ondanks haar literatuurstudie is Kyoko dus niet verantwoordelijk voor de teksten van PINS. Faith: ‘Ik schrijf normaal gesproken de teksten, omdat ik degene ben die ze zingt. Ik vind het moeilijk om iets te zingen waar ik me niet in kan verplaatsen. We schrijven wel samen, maar het is meer dat iedereen met ideeën komt. En omdat ik zing geef ik er ook de voorkeur aan om mijn eigen melodieën te schrijven. Als een ander een nummer doorgeeft zet ik er vaak mijn eigen melodie onder. Maar het is ook erg leuk om met zijn allen in een ruimte te zijn en uren samen te spelen. Iedereen wisselt dan van instrument. Serve The Rich ontstond ook spontaan zo door iedereen van alles te laten spelen’. Toch speelt de band ook regelmatig covers van anderen zoals Hybrid Moments van Misfits en Dead Souls van Joy Division waarvan laatstgenoemde op hun nieuwe EP Bad Thing te horen is. Faith: ‘Als ik covers zing vergt dat veel van mijn inlevingsvermogen. Ik zoek naar iets waar ik mij goed bij voel in de manier waarop ik het nummer kan zingen. Pas speelden we op een bruiloft van een vriend waar we allemaal covers speelden. Dat was leuk. We hebben ook een avond een Velvet Underground set gespeeld. Grote pruik op, witte jasjes en overal zilverpapier.’ En lachend, ‘We gingen ook over de drank,’ en de meiden zetten spontaan Femme Fatale in… ‘Cause everybody knows…’

Shut up, this is Iggy Pop!

PINS werkte dit jaar samen met grote namen als Iggy Pop en Jamie Hince van The Kills. Iggy Pop leende zijn stem voor de single Aggrophobe. ‘We wilden heel graag dat Iggy de tekst zou zeggen en via onze booking agent in Amerika kwam ons verzoek uiteindelijk bij hem terecht. Hij nam het op in zijn eigen studio en toen het klaar was stuurde hij het naar ons op. We hebben hem dus niet persoonlijk ontmoet helaas. Terwijl we aan het soundchecken waren voor een show in Southampton kregen we een mail dat hij het had gedaan. We hoorden zijn stem en gingen uit ons dak. De geluidstechnicus vroeg of we door konden gaan, maar wij zeiden alleen maar ‘shut up, this is Iggy Pop!’ en bestelden een fles champagne om het te vieren.’

Misschien nog wel meer bewondering klinkt er door wanneer ze over Jamie Hince praten. Drie dagen zat de band met hem in de studio voor de opname van de laatste single Serve The Rich. Lois: ‘Jamie is een geweldige man om mee te werken. Hij heeft hele duidelijke ideeën over wat hij wil. Geeft aanwijzingen, helpt je echt. We zouden graag langer met hem gewerkt hebben. Als hij ‘ja’ zegt om ons nieuwe album te produceren zouden we dat heel graag willen, maar hij is altijd bezig. Altijd aan het toeren. Dat is het probleem. Ze toeren meer dan de meeste bands. Sinds de tijd van de opnames, zo’n vier maanden geleden, is hij de hele wereld al over geweest. Hij heeft zo vreselijk veel energie. Blijft langer op dan de meesten van ons en is de volgende ochtend weer fris aanwezig.’ ‘A professional rockstar,’ en lacht.

Het is over het algemeen al moeilijk om een vrouw te zijn in deze wereld.

‘Living is dangerous when you are a girl’ zingt Faith in All Hail, een anthem voor alle vrouwen. Lois: ‘Het is niet alleen moeilijk voor vrouwen in de muziekindustrie. Het is over het algemeen al moeilijk om een vrouw te zijn in deze wereld! Je kunt niet over straat lopen of iemand zegt wel iets seksistisch tegen je. Ze denken dat het grappig is, maar het kan erg intimiderend zijn, stressvol. Je wordt als kind al gewaarschuwd voor dit gedrag alsof het normaal is dat dit gedrag aanwezig is, maar dat is het niet.’ Lois refereert aan de huidige actie op social media waar vrouwen massaal hun verhalen over seksuele intimidatie en (machts-)misbruik delen met de tag ‘#MeToo’.  ‘Elke vrouw maakt het mee. Het is overal en elk moment aanwezig. Binnen de muziekindustrie heb ik het zelf niet zo meegemaakt, maar dat komt misschien omdat we een groep vrouwen zijn die moeilijker te intimideren is. Als ik een solo artiest zou zijn zou het misschien anders zijn.’

‘Female’ is geen genre!

Toch is er nog lang geen gelijkheid tussen bands met alleen mannelijke muzikanten en bands met een of meer vrouwelijke muzikanten. ‘Op de grote festivals als Reading/Leeds zijn vrouwen altijd in de minderheid. De line-up bestaat uit ongeveer 90% mannelijke artiesten. Het festival werd ook publiekelijk aan de schandpaal genageld omdat ze seksistisch zouden zijn in hun boekingen. Ze hadden vrouwen op het hoofdpodium moeten zetten. Nu stond Haim op het ene podium en Black Honey op het andere en dat was het ongeveer wel. Op ons podium waren we de enige vrouwen tussen allemaal bands met jongens. Als boekers dat zouden doen wanneer het bijvoorbeeld religie betreft, dan zou dat absoluut schokkend zijn geweest, maar voor vrouwen geldt dat niet. Ze zeggen ‘we hebben al een metal band, een grind band en een female band’. Maar dat is niet hetzelfde. ‘Female’ is geen genre!’ Veel booking agencies hanteren hetzelfde principe volgens Lois. ‘Als ze een all female band op hun roster hebben nemen ze er niet nog een bij, want ze hebben er al een. Er zit kennelijk een limiet aan.’

Of ze harder moeten werken als vrouwelijke artiest, zich meer moeten bewijzen, weten ze niet. ‘We kunnen het niet vergelijken’. Kyoko: ‘Maar waarschijnlijk wel want als je naar elke andere werkplek in de wereld kijkt dan is het antwoord ‘ja’. Ongelijke behandeling, ongelijke betaling. In Zweden kregen vrouwen 80% van het salaris van een man. Ze gingen op een gegeven moment massaal 20% van hun tijd eerder naar huis om een statement te maken. Mensen doen altijd erg geheimzinnig over hoeveel ze verdienen. Je weet dus ook niet wat ze andere bands betalen. Geld is een beetje een taboe in de UK.’

Je moet jezelf belonen.

PINS heeft de afgelopen jaren met gevestigde bands als Sleater Kinney en nu The Breeders getoerd. ‘Het is geweldig om met zulke ervaren bands mee te mogen. Ze zijn al zo lang succesvol door altijd zichzelf te blijven. Dat geeft je veel vertrouwen en de drive om zelf ook door te gaan. We zien ook veel bands waarbij je de spanning onderling voelt. Waarom spreek je dat niet uit, denk ik dan. Het is een ‘jongens ding’. Jongens hebben er vaak meer moeite mee om zaken uit te spreken.’ Faith: ‘Ik ben erg eerlijk tegenover de band over wat ik voel of vind want anders gaat het in mijn hoofd zitten. Je moet aan je relatie blijven werken. Denk na over wat je zegt voordat je het er uit flapt.’  Lois: ‘We gaan met elkaar om als zussen. Als familie. Blijf bij elkaar en geniet van het toeren. Toeren kan zwaar zijn en als je er niet van houdt is het stressvol. Veel bands klagen over het toeren. Wij snappen dat niet. Wat wil je dan? Thuis zitten? Een gewone baan? Bij ons is er altijd iemand die wel iets leuks te doen vindt. Je moet jezelf belonen, genieten van een klein beetje luxe. Daarom nemen we ook altijd onze bikini’s mee. Voor het geval er een mogelijkheid is om te gaan zwemmen.’

Voor ik vertrek zingen ze nog even in harmonie, het vaste ritueel voordat ze onstage gaan.

http://www.wearepins.co.uk/

https://www.hausofpins.com/

 

Tekst en Foto’s: Willem Schalekamp

 

 

 

 

Plaats een reactie

This function has been disabled for Women in Music.