Ze is net twintig. Werkte al samen met Mura Masa en bracht dit jaar een indrukwekkende debuut EP uit, Slugeye. Maddy Haenlein is haar naam, maar maakt muziek onder de naam Gretel Hänlyn, genoemd naar haar oma die in Duitsland opgroeide. Gretel roept tevens de sfeer van sprookjes op (Hans en Grietje), een sfeer die in haar muziek verweven zit. Maar misschien wel het meest opvallende aan haar muziek is de diepe stem van Maddy. Die stem was niet altijd zo laag. Als tiener kreeg ze een aandoening waarbij verlies van spierweefsel van o.a. het diafragma optrad en waardoor ze niet goed meer kon zingen. Het weefsel herstelde deels, maar ze moest een nieuwe manier van zingen aanleren met dit eigen geluid als resultaat. Ze ging luisteren naar Duitse artiesten met een warme, diepe stem als Nico en Sibylle Baier, wat haar zelfvertrouwen gaf over haar eigen stem. Tekstueel zijn Nick Cave en Tim Buckley een grote inspiratie voor haar. Ze schrijft vanuit haar emotie, vaak verhalend en sprookjesachtig met bijzondere karakters als Slugeye.
De show van Maddy tijdens het jubilerende London Calling, 30 jaar, is haar eerste in Nederland. Van de zeven nummers van haar EP passeren er vier de revue, waarbij opvalt dat een van haar eigen favorieten, Connie, ontbreekt. In plaats daarvan horen we drie nieuwe nummers, Wiggy, King Of Nothing en Drive. Live levert dat een vrij stevige set op. De beelden…
