Vorig jaar, na afloop van haar optreden tijdens London Calling, sprak ik de Australische singer-songwriter Stella Donnelly over haar EP Thrush Metal en haar toekomstplannen. Het idee was toen om naast haar solowerk ook nummers met een band op te gaan nemen. Inmiddels is dat idee realiteit geworden en zijn deze te beluisteren op haar eerste volledige album Beware of the Dogs dat op 8 maart zal verschijnen. Ter promotie hiervan was ze een paar uur in Amsterdam.
Als je een warm welkom wilt hebben moet je op bezoek gaan bij Stella Donnelly. Na twee eerdere ontmoetingen begroet ze me enthousiast en nadat ze wat gegeten heeft loopt ze opgewekt pratend mee door de overgebleven sneeuw. ‘Het is fijn om eens in de winter in Amsterdam te zijn. Amsterdam is echt mijn tweede thuis geworden.’ In de tuin wordt haar aandacht meteen getrokken door een kleine sneeuwpop waar ze mee op de foto wil. Met altijd die ontwapenende lach. Stella is samen met haar bassiste Jennifer Aslett (ook San Sisco) bezig met een promo tour. Soms spelen ze samen wat, maar het is vooral praten. Drie dagen in Los Angeles, drie dagen in Londen, nu voor een paar uur in Amsterdam en dan door naar Berlijn en Parijs. ‘Het is nu druk, maar het voordeel is dat als ik straks ga toeren ik me niet meer bezig hoef te houden met perszaken en mijn stem kan sparen om te zingen. Ik vind het ook fijn om energie te hebben als ik met mensen praat en dat is lastig na een show. Het voelt nu als een ‘nine to five job’. Ik ga naar mijn werk, ontmoet de hele dag mensen en dan ga ik weer naar bed. Het is een droom,’ glimlacht ze schijnbaar onvermoeibaar. We verspelen de tijd op de schommel, maken nog wat foto’s en zetten het gesprek verder binnen voort.
Het afgelopen jaar is druk geweest voor Stella. Ze toerde in Europa en de UK. Deed datzelfde vervolgens voor twee maanden in Amerika en kwam weer voor een paar weken terug naar Europa waar we haar in november opnieuw in Paradiso zagen. En ondertussen werd er hard gewerkt aan het nieuwe album. ‘Ik was er klaar voor om deze nieuwe nummers met meer mensen op te nemen in plaats van alles zelf te toen. Meer als een team. Het was een heerlijke tijd. Mijn bandleden zijn ook mijn beste vrienden. Ik speelde vroeger al in bandjes met ze. Het is heel vertrouwd, ze begrijpen wat ik probeer te zeggen. In november heb ik al een Australische tour met ze gedaan. Het was goed om alle nummers te oefenen. We zijn er nu klaar voor om ze live in Amerika en Europa te gaan spelen.’
Ik wist niet zeker of ik de boosheid opnieuw kon vangen
Wanneer je de tracklist van Beware of the Dogs bekijkt valt er één nummer direct op. Boys Will Be Boys, het nummer dat Stella schreef als aanklacht tegen seksueel geweld en victim blaming naar aanleiding van de verkrachting van een vriendin, stond ook al in dezelfde versie op haar EP Thrush Metal. 
‘Het is een beslissing die ik aan het einde van het opnameproces heb gemaakt. Ik had twaalf nummers voor dit album en op zich was ik tevreden, maar ik vond dat dit nummer nog steeds gehoord moest worden. Veel mensen hebben het ondertussen gehoord, maar nog veel meer mensen niet. Ik wilde het niet opnieuw opnemen, omdat ik er niet zeker van was of ik de boosheid opnieuw kon vangen. En daarnaast was het daar ook gewoon te laat voor,’ lacht ze. ‘Voor mij is Boys Will Be Boys het nummer van de EP dat ik nog steeds voel wanneer ik het speel,’ gaat Stella verder. ‘De andere nummers waren ook prima, maar die zijn geweest, zijn uit mijn systeem. Deze niet. Ik was er nog niet aan toe om deze los te laten en helaas is het nog steeds heel relevant om gezongen te worden. Ik wil het spelen totdat het niet meer nodig is, maar dat zal misschien wel voor eeuwig zijn. Ach, dan zet ik het gewoon ook weer op mijn volgende album.’
Op Thrush Metal en ook live klonk Stella heel kwetsbaar met alleen haar gitaar en haar stem. Met band heeft die kwetsbaarheid een andere dimensie gekregen ‘Ja, maar met band voelt het nog steeds zo. De reden dat ik de band er bij heb gehaald is dat deze teksten kwetsbaarder zijn dan ik ooit heb geschreven en ik de band nodig had om mijn punt kracht bij te zetten. Maar er staan ook 5 à 6 nummers op met alleen mij en mijn gitaar. Ik vind het fijn om het allebei te doen. Straks zal ik live ook nummers zowel met band als solo spelen. Ze zullen alle aspecten van mijn persoonlijkheid zien. De band is een deel van mij, maar ik heb de band niet altijd nodig. Ze is er niet zomaar, ze is er voor een reden.’
Wanneer ik zeg dat mannen het weer zwaar te verduren hebben op dit album lacht Stella, om vervolgens serieus verder te gaan. ‘Vrouwen ook hoor! Vrouwen hoor je ook zeggen: Boys Will Be Boys, niet alleen mannen. Het is een maatschappelijk probleem. Het gaat om een houding, om hoe je met situaties omgaat. Veel van mijn teksten zijn autobiografisch of over wat ik om mij heen zie bij vrienden,’ gaat ze verder. ‘Maar het heeft allemaal op een of andere manier betrekking op mij. Er is altijd een verhaal, een boodschap, een mening. Ik schrijf nooit zomaar wat op. Zoals albumopener Old Man, dat specifiek gaat over mannen in de media industrie die hun macht verkeerd gebruiken. Die jonge vrouwen uitbuiten. Dat moet stoppen.’
Ik ben de boel een beetje aan het opschudden
Een terugkerend thema bij Stella is de onderdrukking van de oorspronkelijke bewoners van Australië, de Aboriginals. In het titelnummer Beware Of The Dogs haalt ze dit onderwerp aan. Over schone schijn en verborgen leed. ‘Het gaat over de manier waarop Australië is ‘opgebouwd’, want in werkelijkheid is het gestolen van de Aboriginals, de rechtmatige eigenaren van het land. Niemand lijkt eigenlijk te begrijpen hoe je dat land moet gebruiken, want niemand heeft geluisterd naar de oorspronkelijke bewoners over hoe je het land en de dieren zou moeten behandelen. Zij weten het van nature. Er wordt vooral geluisterd naar een klein percentage mensen met geld of dat geld wil verdienen. Je kunt het als een politiek statement zien, maar voor mij is het meer hoe ik naar de wereld kijk en vooral naar Australië. Ik zie dat mijn vrienden die geen blanke huid hebben anders behandeld worden. Iets dat in veel landen voorkomt, maar mensen weten over het algemeen niet zo veel over het racisme in Australië. We hebben vreselijke immigratiewetten,’ gaat Stella gedreven verder. ‘Ze sturen de boten met vluchtelingen naar offshore detentiecentra op diverse eilanden. Om je dood te schamen. Donald Trump complimenteerde onze Prime Minister met dit beleid dus dat zegt wel genoeg. De aandacht in de media gaat vooral uit naar Amerika en de Brexit en ondertussen gaat Australië fluitend verder. Ik probeer in Beware Of The Dogs duidelijk te maken wat we aan het doen zijn in Australië en dat we er niet mee weg zullen komen. Dat zou in ieder geval niet moeten. Ik ben de boel een beetje aan het opschudden.’
De boel opschudden doet Stella eigenlijk over het gehele album wel, of zie het als een soort bewustwording van intermenselijke relaties. Over opkomen voor jezelf en voor anderen. Opkomen voor wat goed is. Watching Telly is zo’n nummer dat dicht bij haar zelf ligt. ‘Ik schreef dit nummer vorig jaar toen ik naar Ierland ging en daar het referendum over legalisatie van abortus gehouden werd. Ik speelde in Dublin, de avond voordat ik op London Calling zou staan, toen ze vóór legalisatie stemden. Ik vind het belangrijk dat abortus bespreekbaar is en dat vrouwen daarin kunnen kiezen. Het is geen gemakkelijke keuze om te maken weet ik uit eigen ervaring. Ik probeer het onderwerp wat menselijker te maken. Het is traumatisch voor veel vrouwen. Niet voor allemaal, maar het gaat er vooral om dat we een keuze hebben. Dat niemand anders een beslissing over ons lichaam neemt dan wij zelf. Mannen hebben religie altijd gebruikt om vrouwen te onderdrukken. Ze te beperken in hun vrijheid en het nemen van beslissingen. In veel landen is abortus nog steeds illegaal en ook in sommige delen van Australië is een abortus nog steeds moeilijk te regelen door verschillende wetten in verschillende staten. Maar daar komt nu verandering in dus dat is goed.’
Stella neemt in haar liedjes geen blad voor de mond wat resulteert in scherpe teksten vaak vermengd met een cynische humor. Maar altijd met die heldere, vriendelijke stem gezongen. ‘Je kunt niet iemand bereiken wanneer je tegen hem gaat schreeuwen. Je zou te overdonderd zijn om te begrijpen wat ik allemaal zeg op dat moment. Het heeft meer effect als je het rustig brengt, met iets meer tact. Ik zoek daar een balans in. Maar het is ook belangrijk dat er ruimte is binnen de muziek voor vrouwen die boos zijn, die wel schreeuwen. Die een veilige ruimte voor vrouwen willen creëren tijdens concerten. In het publiek staan kan een gevaarlijke omgeving zijn voor vrouwen. Ik heb vroeger ook in een paar punkbands gespeeld dus ik begrijp het wel. Ik hou er soms ook van om te schreeuwen.’
Live:
13-04 Rotown, Rotterdam
16-04 Le Botanique, Brussel
Meer optredens worden nog bevestigd.
Tekst en foto’s: Willem Schalekamp